محبوبۂ شب

خوب در بومِ صورتت نقّـــاش

صبحِ امّیـــد را تماشــــا ڪرد

وقتِ طنـــازےات قلم شعــــرِ

ڪاملے دست و پـا و انشا ڪرد

شهــــرتِ ماه را فـــراموش و

شیشــۂ مهر بر زمیـن انداخت

عمــداً از شهــــرزادِ لبخنـدت

سیـــرتِ زندگےِ مُهیّـــــا ڪرد

مصــرعے جایزه بہ دنیــــا داد

از طـــلاڪوبِ نورِ خورشیـدت

لب ڪہ بُردے بہ مصـرعِ دیگر

لطف بر عشقِ فــــردِاعلا ڪرد

ڪلمــہ راهبِ خیــالت شــد

شاه‌فیـــروزهٔ ڪلیســـــا ڪہ

اقتبــاس از تو ڪرد نیشــابور

شهـــرْ خیّامِ تازه پیـــدا ڪرد

شڪ ندارم ڪہ معبــــدِ پاڪِ

آینـــہ با تشڪّـــــر از قلبت

اعتمــــــــادِ دوباره بر رود و

رنگِ اڪلیلِ جیـــغِ دریا ڪرد

نذرِ فـــــردوسےِ نگاهت شب

دف سـرِ دست تا سَحر رقصید

یـارِ خوابیـــــدهٔ دوبیتےپُوش

چشمِ تو چشمِ صبح را وا ڪرد

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نامِ دخترم شعرست، مادرش را نمےشناسم، وَ
هنوز بہ‌ دنیا نیآمده!

او را عاشقــانہ دوست‌دارم، درســش بسیار
خوب‌ است، مویش را با فلسفــہ مےبافد، در
ڪیفِ مدرسہ‌اش آیینـہ‌اے قدّے دارد ڪہ گاه
خوابم را درآن مے‌بیند و بہ‌زبانِ محلّےِ تنهایـے
تعبیرم مےڪند بدونِ اینڪہ زیرا…

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ــــــــــــــــــــــ
سیّدمحمّدرضا لاهیجے
ساڪوتے. هند. دهلے‌نو
ــــــــــــــــــــــ

پ ن:

_ غزلے عاشقانہ براےِ تولّدِ دخترے ڪہ ندارم!