مردمان آیند و رَوند
گاه به اوج نِشانند و
گه به حضیضم خوانند
نه از اوج‌آوران در حیرت مانم و
نه از حضیض‌ بُردِگان به‌ غیرت
که اوج در رزقِ با تو بودن‌ست و
حضیض از چشمِ تو اُفتادن!

۞ الهی ۞

گاه جوانم
از خودت رخصتِ بهارم دِه
گه پیرم وَز خودت فُرصتِ قرارم دِه
گاه گرسنه‌ام از خودت سیرم کن
گه تشنه‌ام وَز خودت تدبیرم کن!

۞ الهی ۞

عشق حق است
مرا به عشقِ خود بسوزان
مرا فنا کن بمیران
که خسته‌ام از جهان و جان!

۞ الهی ۞

خار و خسم
بی تو بی دسترسم
دادرسم تو ای همه کسم
که

“مَنْ لِی غَیْرُک”

ـــــــــــــــــــــــ
سیدمحمدرضا لاهیجی
ساکوتی.هند
ـــــــــــــــــــــــ

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (6):

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (13):

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

بی تو هرگز دل نخواهم داد ننگ و نام را
سر نخواهم کرد بی تو دولت ایام را

کعبه آمال خود را از دو چشمت یافتم
غمزه ای کن تا ببندی بر تنم احرام را

رخ نما از راز و رمز نام لیلی گوشه ای
تشنه تر کن خاطر مجنون ناآرام را

حکمتی از من یزید عشق و مافیها بگو
تا بسوزانی به شوقت خلوت بسطام را

هرکه از دردی کشان دلبر دردانه نیست
گو به نزد ما نگوید بعد از این پیغام را

کاش می شد روزگاری در کنارت طی کنم
تا بریزم زیر پایت فرش صبح و شام را

لا به لای فتنه های تو گرفتارت شوم
هر دم از شهد شکرخندت بگیرم جام را

کفتر جلد تو هستم شوق پروازی بده
تا بگیرم از نگاهت گوشه ای از بام را

« علی معصومی »

تازه ترین نقدها