سال‌ها جمله را در نخِ تسبیحِ جمعــه کردم و به او هدیه دادم، او که جایِ لبخندش بر گونهٔ پونه سرخ بود و ســرو از ردِّ پایش بر پا می‌ایستـاد، اکنون او نیست و زندگی مــانده‌ از زیست!

قسم به‌ جانِ گیلان که دیگر ری‌را ندارد، نخِ تسبیحِ جمعه بی استخاره پاره شـد و از تالاب تا دریا حالا می‌دانند چـرا با صد شعبه چشم اشک کم آورده‌ام!

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (6):

طارق خراسانی

ولی اله بایبوردی

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (9):

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

باید که زیبایش کنم طاووس بی پر را
باید بیاندازم به زیر پایم این سر را

چیزی نمانده از پرنده های جسمی سرد
باید ببارم بر تنم پایان اذر را

تا گاوهای چاقِ دیگر را نبلعیده
باید که قربانی کنم این گاو لاغر را

قیصر کنار مردم نامرد خواهد مرد
اینجا برادر میزند خنجر برادر را

باید تبر اورد وقتی که تناور شد
تیغی نمی برد سر سبز صنوبر را

دریای طوفانی و کشتی غرق در لنگر
باید به سمت این شناور برد بندر را

دشتی که شد گلخانه از گل های تزئینی
گم کرد جای لاله های سرخ پرپر را

دیگر حریف لشگر بربر نشد دیوار
باید که کند و چاه و خندق کرد سنگر را

در کشوری که رهبرش شد بیش از سرباز
باید که قربانی کند سرباز رهبر را

وقتی که جاء الباطل از پهلوی حق افتاد
باید که باور کرد هر دنیای دیگر را

دستان سرد تفرقه از خاک بالا زد
در خویش می بلعد زمام و نام کشور را

اینجا کسی حرف مرا هرگز نمی فهمد
باید بگیرم گوشه ی دامان مادر را

« برهان جاوید »

تازه ترین نقدها