پایان کار عاشقان

در چشم هایم جای پای عشق پنهان بود
موهای من دست نسیم شب پریشان بود

در دشت اندامم هزاران آسمان روئید
وقتی نگاهت در تمنای بیابان بود

از خیره ماندن های من چیزی نمی فهمید
باغی که سرگرم نوازش های باران بود

ای شعرهای خسته از جانم چه می خواهید
با اینکه جانم سالها درگیر زندان بود

دریا صبوری های ساحل را نمی فهمید
ساحل پر از قوهای سرگردان و حیران بود

در من برقصانید مریم های صحرا را
ای کاش در من شهری از بنیاد ویران بود

گاهی غزل هم فاقد احساس خوبان است
در بیت بیت مثنوی باران فراوان است

رقص نگاه باغ در من شعر می ریزد
احساس من از دل به دامن شعر می ریزد

سرمایه ی شاعر همین ابیات طوفانی ست
پایان کار عاشقان اوج پریشانی ست

مرزی میان اخم و لبخند پرستو نیست
شوقی برای عشوه های ناز آهو نیست

سهم من از این آسمان تهدید باران است
باران دعای سبز روح پاکبازان است

من در تو پنهانم ، تو در من باز می رقصی
مانند نرگس در تن شیراز می رقصی

پرواز در دشت نگاه من تماشایی ست
شعر پرستش مملو از باران زیبایی ست

باید تو را در قالب گرم غزل ریزم
شاید تو را در واژه ها شاعر برانگیزم

با من مدارا کن ، مرا دریاب تا فردا
از پیش تو عاشق تر از امروز برخیزم

شور دماوندم، سهندم ، پای دربندم
دلبسته ی خرداد شور انگیز تبریزم

با من بخوان ای ماه شعر آسمانت را
تا با تو در باغ نفسهایت در آمیزم

حالا برقصان دست هایم را که دریابی
من از نگاه مست تو عمریست لبریزم

#پرستش_مددی