کابوس

دشت گوران ، سیل موران

تو بتو ، درهم

هزاران در هزاران

رخ به رخ رخهای نیرومند

رو به رو پرتابه های سنگ

هم نبردان چنگ اندر چنگ

پرچکاچاک وغریو وهایهوی و

جنگ اندر جنگ

بد سگالان در پی آفند یا ترفند

سرسپاران چاره جوی پاتک و تک

هر دو سو نیرنگ و دستان

سُم سِدا و گـَردِ اسپان

پی نشست ِ کشمکش ها

سرزنش ها و نکوهش ها نثار ِ زیر دستان

از فرا با آن فرودستان :

ای شمایان گِرده نانی بهرتان ارزان

آن خَم ِ دلبر کُش ِ چاچی نشانتان چند؟

پی سپارَش تیز پای خشم رَم

جان را دُژَم می کرد .

پشت ِ کوشش خَم ، هوا دَم

تَب تَ تَب تَب

خاک ِ تب کرده

برآماسیده می جنبید و می لرزید

نرم گردی بر سرش افشان

تو گوئی بر مزار ِ کودکش ، مادر.

مرگ و مستی

رخ به رخ ، خیره

روز تار و آسمان ، تیره

خشم و پستی

ننگ و مستی

چیره برچیره

گوی و چوگان

تنگ میدان

بی کُلَه ، سر

خیره  سر بر سرنگون پیکر

وان دگر سر سخت ناباور

سربه سر سر

وشت ِ مرگ و مستی ِ سر

رستخیزِ اژدهائی خفته را مانست، باز ازسر.

بخت و بختک

چشم اندر چشم

تیر و پیکان مرگباران

دشت نالان

سایه ها اینسو و آنسو

پابه پا لرزان .

تَپ تَ تَپ تَپ

دَم تپش ، افتان و خیزان

دیو ِ دوداندودِ بی دوده

سرفرازان ، گرم تازان وبه آسا

تک پیاده دل سپاهی در سیاهی

تیز ، چون تندر

پرتوان ، توفان :

نَک منم کابوس ِ ناگاهان

چهره ی چیر ِ چکاد ِ این چکامه

هرگزم کوچک مپنداری

پاسدارت اینک این آئین

هان نجنبی ، کیش

زان پس اندر ، مات

یا نگارین پیکری درکش  به و مهتر

ورنه این شمشیر و گرز و نیزه ی پرّان

سر نگون و سینه ات درّان.

سر به خواب اندر

خیس پیشانی

دست ها برسر.