کلمات مثلِ هم رنگ نمی شوند

عرض کنم که این سمینار فارسی
زبان اش انگلیسی است
و گویشی دو پاره را اجرا می کند
یک پاره ی آن پاره ای است که پاره شده
و پاره ی دیگرش
پاره ی تنِ هیچ لهجه ای نیست
ولی من می گویم که وقتی پدران
کودکی خویش را کتک می زدند
به خاطرِ همین پاره از پاره ی زندگی بود
و عقده های اودیپ ما همیشه می گفت:
شبیه کسی باش که شبیه کسی نیست!
خب این هم فایده ندارددوستِ من
من به عنوان دوم شخصِ مفرد
این باز از بسته ی تاریخ را شبیه خودم نمی دانم
شبیه خودش می بینم
ولی من به عنوانِ اولین شخصِ جمع
همیشه دوست داشتم که شبیه طبقات باشم
اما گویا
گفتگوی این طبقات هم بی فایده است
همیشه واحد 20
بهتر از واحدِ یک به تماشای خیابان می نشیند
همیشه
یک آپارتمانِ بیست طبقه در جنوب
بهتر از یک ویلا
در شمالِ شهرزندگی می کند
شبیه دو فنجان چای
در یک سینی هم نیستندکه به
حرف های هم گوش می دهند
ولی من به عنوانِ دوم شخص جمع
همیشه به فکرِ دیالوگ نبوده ام
بلکه فکر و ذکرم مونولوگ بوده است
همیشه دوست داشتم
یک بچه ی یک ساله باشم که در یک لحظه
متولد می شود
و در یک لحظه ی دیگر پیر می شود
او گفتگوی یک مصرع با مصرع دیگر
در یک غزل را فی البداهه بیت می کند
او شبیه اسلوبِ معادله ای است که می گوید
شبیه کسی باش که شبیه کسی است
اما واژه ی نیست
برای من شبیه هست نبوده است
شبیه کسی هم نبوده است
من از طبقه ی نیست هستم
و تو ازطبقه ی هست
تو در طبقه دفن می شوی
و من بی طبقه نیست می شوم!

عابدین پاپی(آرام)
از دفتر شعر: یک گام جلوتر از ویرگول