کم آورده ایم آخر پاییز…

آه یلدا!
دلخوشی ها کم نیست!
هیچ شانه ای را یارای این غم نیست
بیا کنار کرسی سکوت های ترک خورده ی
گلو به گلوی شهر بنشین
انار نبود اما ، دانه دانه ، سرخ ، پیدا بود
شکل شطّ شرجی موّاج در پیشانی
مثل گلوله ،داغ، بر لبان بازِ هر دیوار
بدهکار نبود لیک آلاله ی گوشی
این بهار راستینِ خون فشان را
واژه واژه گفتنی ها را
چیده بودیم روی سفره ی دل
جوجه ها را شمرده نیز
کم آورده ایم آخر پاییز
حتی زمین هم دلش لرزید
سیل شد پابه پای کوه هایش گریست
آسمان هم تا توانست
بر زخم هایش نمک پاشید
ولیک آن همه شور
پیچیده بود در
دشت بی انتها کر و کور
چون زندگان بی روح
جمع بودیم همه
کنار هم
روحمان اما
بادبادکی در هوا
همین قدر آرزوهامان دور
همین جور، ناجور
پشت این همه ابر های باد آور
خورشید را چهار میخ کرده بودند
در غل و زنجیر
اعترافنامه می نوشت
با شعله شعله ی درخشانش
با خودکار نور
“ می روم به ته چشمان کور ، تبعید
برای شما باشد این عید و وعید ”
طفلک بازیگوش «شادی» را که سال ها بود
دزدیده بودند
بزرگ شده اینک ولی بی لبخند
آه یلدا!
کوله ی دلخوشی ها را بردار
ببر با خود
باوری از جنس نور بیاور
خسته اند این خیابان ها
سرد و نمناک و پر سوز
به هیچ صدایی خوش نیست
دل های ساده ی دیروز!

#مینا_یارعلیزاده
۳۰آذر۱۴۰۱