گندمزارها

گندمزارها

بـــود مـوشـــی در میـــان دشـــت ها

خوشـدل و دلشـــاد در گلگشـت ها

روزگـارش روزگــاری شـــاد بــــود

در دل صـــحرا دلــــش آزاد بـــود

گاه می رقصـیـد بـا هـــر رقـص بــاد

گاه می خنـــدیـــد از دل شـادِ شـاد

دسـت خورشـــیـد طـلایی بر تـنــــش

دشـتِ عنّـــابی حـریــرِ دامنــــــش

سـرخوش از باد بهـاران ، شـانه اش

سبـزه و دشـت و دَمـن کاشـانه اش

اصلِ حالـش خوش،ملایـــم روزگــار

بختِ بد آهنــگ ، با او ســـــازگار

روزی از آن روزهـای بـی مثــــــال

روزهــــایی بی بـدیــل و بی زوال

روزگـــــارانـی ز ایّـــــام بهــــــــــار

خـود برون آمد به عشـق مرغــزار

پـا به پــای جویـبــــــــــــارانـی زلال

سـر به سـر با آرزوهـایی محـــال

سبزه زاران را به شادی می شکافـت

سوی دشت و جویباران می شتافت

می جهیــد آن ســو میان سبــــزه زار

بود ســرخوش شــادمان و بیـقــرار

در همیــن سِیـــر و گـذرها بـــود که

گوشـــه ای اُفتـــــاده و آســــود که

دیـــد انـبـــــار بـــــزرگی دوردسـت

قیــدِ آســودن زده ، از جای جسـت

هرچه او نـزدیکـتــــر شــد بیشــــتـر

خواسـت تا پا را نهــد خود پیـشـتــر

تا که خود نـزدیک آن انبـــار شـــــد

خواب بـــود و دیــده اش بیــدار شـد

دیـد در انبــــار مــــوش فـــــربه ای

خواسـت نـزدیکـش شود با حربه ای

موش فـربه گفـت ای جانــــم کجــــا

راه خـود گـم کــرده ای ، ای آشـــنا

می شـوم خوشـحال مهـمانم شــــوی

ایـن زمان هـمـسـفـره خوانـم شــوی

کلِّ ایـن انبــــار امـــوال مـن اســـت

هر چه اینجا هست هم مال من است

میخـورم ازهـرچه می خـواهم درآن

روزی ام را می دهـد روزی رسـان

پـس بیـا تـا خـویــش مهمانـت کنـــم

تـا تـو را مهـمـان ایـن خوانت کنــم

پُـر زِ نعمـت دسـت، هـم دامــــان او

سفـره رنگین بود و رنگین خوان او

غلّه از یک سـوی و بُنـشَن روبــراه

هـم برنـج و گنــدم و جـو بــود و کاه

هـم ز شـیـــــر مـرغ و جــان آدمـی

بـود بـر خوانــش یـکایـک بی غـمی

بــــود در انـــواع نعـمـت ها و نــاز

موش فــربه غــرقِ نعـمت بی نیـــاز

موش صحرایی چواین صورت بدید

لب به دنـدان می گزیـد و می جهیــد

گفت با خود موش صحرا: ای دریغ

تو کجا و ما کجایـیـــم ای رفـیـــــق

من کجـا کوپــال و این دُم داشـــــتـم

بر سـر خـوان ، نان گنــدم داشـــــتم

عمر من در سـبـزه زاران شــد هـدر

شـــــــد تمــــام روزگـارم بی ثمـــــر

عاقبـت گسـتـــرده شـد خـوان کَـــرَم

مملــو از انــواع و اقـســـام نَعَــــــم

دسـت در ســـفـره فـرو شــد ناشــتـا

لـقـمه ای بـرداشـت از آن لـقـمـه هـا

در دهـــان تا لقــمه ای او بـرنهــــاد

صـاحـب انـبـــــار آمــد درگشـــــــاد

مـوش فـربه زود از جایـش بجـسـت

رفـت در سـوراخی و در را ببســت

موش صحرایی به جا مانـد آن میان

صاحب او را دید وکردش قصد جان

موش چون از بیـم جانـش می دویـد

قـلبـش از جا کنـده بـود و می تـپـیــد

هر طـرف میـرفـت او دیــوار بــود

از نفــس اُفـتــــاده کـــارش زار بـود

صاحب انبــار هــر ســو می دویــد

در پـی آن مـوش پــــررو می دویـــد

عاقبـت از پا فتـاد و خســـتـه شــــد

رفـت از انـبــــار و درهـا بسـته شــد

جان به در بُـرد عاقبت از این قضا

مــوش صحــراییِّ ما زیــن مـاجـــرا

مـوش فـــــربه داد زد از لانــه اش

رفـت صاحبـخانه ســـوی خانـــه اش؟

گفت:رفت و جان من با خویش برد

رفـت و ایـن انبــــار را بـر ما سپــرد

گفت : من آمـاده باشـــم هـر زمـان

خویـش را پـنـهان نـمایــــم بی امــــان

تـو هـم ار چنــدی بمـانی در کنــار

بگــــذرانی انـــدر ایـنــجا روزگـــــار

گـر بمــانی چنــد روزی پیـــش ما

می کنـی عـادت بـه ایـن کـــــردارهــا

خویش را درلحظه پنـهان می کنی

بیـش از ایـن اندیـشـــه جـان میــکـنـی

سفــره پهـن است و مهیّـا بر زمین

لقـمـه ای بـرگیــر و نـزد مـن نشــیــن

گفـت جـان مـن به لب آمـد رفـیــق

لقـمـه چون من بـرگـذارم زیـن طـریق

سـفـره رنگـیــن تـو دریـای خــون

من چه سـان برگیـرم از آن لقـمه چون

هر سوی انبار و در هر گوشه ای

خود مهیّــا هـســت بهـرت تـوشــه ای

لیک درهر توشـه صدها دام هست

نـه تــو را انـدیـشـــه نـه آرام هـســـت

خوان تو از خون تو رنگیـن شــده

نانـت ازخـون جگـرسـنگـیـــن شــــده

تا تــو درخون جگر نـان می زنی

تیــغ بـر روح خــود آســان میــــزنی

من ولی با سبـزه زاران خوشـتـرم

در مـیــان مـرغــزاران خـوشــــتــرم

گرچه از یک گونه انبـان میخورم

پیــش گـنــــدم زارهـا نـان می خـورم

نیـست جز گنــدم غــذا و قوت من

هـم پـنـیـــر و ذرّت و قـــاووت مــــن

لیـــک آزادم زقـیـــــــدِ بـنـــــدهــا

هـم رهـــا از حـیـــــله و تـــرفـنـــدهــا

نـوش می خواهم ولی بی نیـشـتـر

تـن عـزیـز اسـت و روانــم بـیـشــــتـر

تـن اگر آســوده با خــون دل است

خـون دل بنـــد آمـدن ها مشـــکل است

تن رهـا کن تـا که بنـــد آیــد ز دل

خـون دل خـوردن رهـا کن تـن بهــل

خارج از این دام ها هم دانه ایسـت

خارج از ایـن پیـله هـا پروانه ایـسـت

دانه را در دام برچیــــدن خطاست

در ســـیاهی نــور کـاویـدن خطاسـت

در درون پیـله مردن ها چه ســود

رشک بر پـروانه بـردن ها چه ســود

ای تمـام دشــت و صحـرا دامنــت

گــرمی خورشـــــیـدهـا پـیــــراهـنـت

تـن رهـا کن ســوی گنــــدم زارها

وارهــان خــود را از ایـــن انبـــارها

مریم محبوب

تاریخ سرایش : بهار 1397