شعر پاک

من چو یک رهگذرم ، عمر گَران می گذرد
مثل آبی که به یک جویِ روان می گذرد

پس به پا خیز تو ای همسفرم چونکه اجل
هر کجا در پی ما هست و زمان می گذرد

آنقدر محو تماشای جهانش شده ایم…
غافل از اینکه رسد مرگ و جهان می گذرد

مثل یک خوابِ پُر از شوق ، جوانی بگُذشت
حاصلش حسرت ما بود ، که آن می گذرد

نوبهارش همگی رفت و خزانش چو رسید..
دیر جُنبی ، دِلَکم فصل خزان می گذرد

عمر ما فاصله ی بین اذانست و نماز…
پس به هوش ای دل من وقت اذان می گذرد

گله در حین چرا بود و شبانش شده خواب
گرگ می آید و از پیش شبان می گذرد!!

یک به یک جمع عزیزان همگی خفته به خاک
فکر خود باش و بدان بر تو همان می گذرد

فرصتی نیست تو(تنها) ، چو رسد روز فراق
بر تو هم دست اجل چون دگران می گذرد

« حسن نبی جندقی »(تنها)

در در فراسوها

درود فارغ از نظر نیچه که گاه زن را مکرم و گاه مجرم یاد میکند ،

در در فراسوها

تصحیح میکنم فراسوی نیک بد

بی سواد در در فراسوها

درود بر شما نقاد گرامی. تحلیل شما را خواندم و دیدم خالی از لطف نیست که

در در فراسوها

درود و عرض ادب خدمت جناب قلیچ خانی بزرگوار اگر جان، آگاهی و درد را در

طارق خراسانی در چند رباعی و دو بیتی

سلام حضرت استاد این کتاب نفیس قطعا خواندنی ست و مبارک در اولین فرصت