بیا کمکم کن
پیدا کنم در خیابانِ دوستت دارم، حسرتت را
آخر چرا؟
برای چه؟
غروب کرد دوست داشتنت!
مگر برای من نبودی؟
مگر برای تو نبودم؟
پس چرا دارم میخورم حسرتت را در هر لحظه؟
کجایی خوبِ من؟
مگر نمیگفتی آغوشم امن ترین جای دنیاست؟
بیا و ببین بعد از رفتنت، امنیتی نیست!
بیا و ببین تمامم از تو می گوید
و تصوری که عطری میبوست تو را، روزی چند بار مرا تا مرز دیوانگی میبرد و رها می کند
بیا و ببین حسرتت، نبودنت و نداشتنت مرا تا مرز گرفتن جانم می برد
باور کن نفسی که می کشم مدیونِ خاطراتت و عکس های دو نفریمان هستم.
بیا
و فردا آفتاب را از پنجره ای که گلدان هایش با من قهر کرده اند، بنشینیم و تماشا کنیم بهترین طلوعِ دنیا را
بیا تا حسرتِ نداشتنت را درون قفس
و پرنده را رها
و آسمان را، زیباتر از قبل ببینیم
بیا!
هر چقدر حسرتت را خوردم، کافیست‌…

#محمدرضا_نعمت_پور

کاربرانی که این مطلب را پسندیده اند :

کاربرانی که این مطلب را خوانده اند (2):

محمدرضا نعمت پور

مينا امينی

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

ای که چیدی به جفاکاری خود این خوان را
بسته عشقت به چنین معرکه ای دستان را

پهلوانی من آن است که در مسلک عشق
بی دریغی به تو تقدیم کنم این جان را

من و دریوزه ای از ناز طبیبان هیهات
دردمند تو عزیزم چه کند درمان را

این روا نیست که حتی به گمانت برسد
که من از جور و جفا می شکنم پیمان را

ناز کن باز که ناز تو خریدن دارد
کن پریشان سر آن گیسوی جانفشان را

پاک شو دفتر از این اشک که افشا نکنی
پیش دلدار تو داغ دل بی سامان را

مهدی از جور تو لب بسته ولی جان دلم
بشنو از قعر غزل درد دل نالان را

« مهدی رستگاری »

تازه ترین نقدها