«شهریار مندنی‌پور» در مصاحبه‌ای از شیوه‌ی داستان‌‌نویسی‌اش در جبهه حرف می‌زند. جایی که او شب‌هنگام در سنگرهای نمور و غریبِ دشتِ ‌ذهاب_زیر نورِ لرزانِ گَردسوز و در محاصره‌ی سکوتی که گویی تا ته جهان جامه افکنده‌ بود_روی کاغذ و قلم قوز می‌کرده و داستانِ دختری را_به نام سارا_می‌نوشته است که در ساحلِ دریا زندگی می‌کرده و دنیای مطبوعش رنگی جز آبیِ دریا و سرخیِ غروب نداشته است.

“نوشتن” فارغ از لذت‌هایی که دارد، مقوله‌‌ی دردناکی‌ست… “مندنی‌پورهای دشتِ ذهاب” در سراسر تاریخِ ادبیات تکثیر شده‌اند. از داستایفسکی که در حضیضِ فقر و قمار، مفاهیم بلند و‌ متعالی را از زبانِ “پدر زوسیما” به تحریر درمی‌آورد، تا بولگاکف که با ردِ نیشتر استبدادی که بر تن داشت، استعاره‌‌ی “عزازیل” و “گربه” می‌ساخت و آن قلبِ سگی را پروارتر می‌کرد، تا پروستِ از پا‌افتاده‌ای که در جستجوی زمان از دست رفته از زیباییِ “آلبرتین” و میلِ بی‌امان به بوسیدنِ او‌ می‌نوشت.

حالا ما نارسیده‌های غرق در رنجِ خویش و‌ هم‌خویشان، تاتی‌تاتی‌کنان در تقلای نوشتن هستیم…در این زمانه و جغرافیایی که بر آن گَردِ محنت پاشید‌ه‌اند، گَردسوزْ همان گردسوزِ مندنی‌پور است و دشتْ همان دشتِ ذهاب.

منبع: پی.او.وی

کاربرانی که این مطلب را پسندیده اند :

کاربرانی که این مطلب را خوانده اند (5):

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

رفتی و نگاه خسته را غَم تَر کرد
حال من دلشکسته را بدتَر کرد

چون باد خزان به هستی ام پنجه گشود
شاخه گُلِ امید مرا پَرپَر کرد

این دفتر نانوشته را بست به قَهر
این قصه یِ ناشنیده را آخَر کرد

دل گفت که بی تو می دهد جان هر دم
جان داد که رفتن تو را باوَر کرد

شبگرد دل از فراغ تو پُر خون شد
رفتی و نگاه خسته را غم تَر کرد

« محمد رضا شرعی »
شبگرد

تازه ترین نقدها