بحران مدیریتی

همواره لازم نيست تك‌‌‌‌تيراندازی با قبای سبزِ لجنی، بر پشت‌بامِ سازه‌هايي كه ميدان‌هاي اصليِ شهر را محصور كرده اند، دراز بكشد و رنگِ خاک به لباس‌هايش بنشاند تا در میانه‌ی پاییزی سرد، زحمتِ نشاندنِ گلوله اي را درست در وسطِ پيشاني‌مان به خود راه دهد… ما بی آن که لجن ها را آلوده‌تر کنیم، گاه بي دردسر و آرام؛ در کَفَنِ “استعاره ها” می‌لغزیم و مي‌ميريم.

حکومت‌های ایدئولوگ، از دریچه‌ی خبرگزاری‌های خویش؛ استعاره‌ها را درست مانند گلوله‌های سُربی در با‌ورِ افرادِ جامعه می‌نشانند و‌ به واسطه‌ی قدرتِ ذاتی و تشکیک‌ناپذیرِ “استعاره‌ها” سرنوشتِ یک ملت یا بحران را دگرگون می‌سازند.

از ابتدای شیوعِ #کرونا در ایران، از سوی تمامِ خبرگزاری‌های وابسته و در راستای “فرآیندِ استعاره‌سازی”، این رخداد یک “شرایط جنگی” عنوان شد و “ویروسِ کرونا” دشمنی خوانده شد که درست مانند ستیزِ مسلحانه باید با آن جنگید.
از آنجا که هر جنگی به فدایی و سرباز(کسی که سرِ خویش را ببازد) وابسته است و فدا شدنِ سرباز در خلالِ جنگ‌ها امری عادی محسوب می‌شود، این موضوع_با ظرافتی تمام_تبدیل به جزئی از باورِ جامعه شد که “تلف شدنِ کادر درمان و انبوهی از مردم” طبیعی است و باید با آن کنار آمد، چون ما در بحبوحه‌ی “جنگ” هستیم!

به زبانی دیگر، سیستم با بهره گیری از استعاره‌ها و البته فرهنگ و‌ تاریخی که با رنج و ایثار بیگانه نیست؛ “قربانی شدن‌مان” را کاملا برایمان “بدیهی سازی” کرد.

اما حقیقت این است که “جنگی” در کار نیست و این استعاره‌ای است که با توفیق به ما حقنه شده تا فراموش کنیم کرونا تنها یک “بحران” است و‌ نه یک جنگ!
تفاوتِ این دو آن است که سیستم و جامعه درست از لحظه‌ای که کرونا را یک “بحران” بدانند قابلیت “مدیریت” آن را خواهند داشت، زیرا “شرایط تحت مدیریت” اساسا نیازی به “فداکار” و “فداکاری” نخواهد داشت و برخلاف شرایطِ جنگی، مدیران باید در قبالِ تک‌تکِ جان‌هایی که تباه می‌شوند پاسخ‌گو‌ باشند، نه اینکه به پشتوانه‌ی انفعالی که به واسطه استعاره‌سازی‌شان خلق کرده اند، “تعداد قربانیان ر‌وزانه کرونا” را چنان با خیال آسوده اعلام کنند که گویی آمارِ شهدای “عملیاتِ کربلای ۴” را منتشر كرده‌اند!

منبع: پی.او.وی