روانشناسیِ مثبت‌گرا

جهانِ هر كس به اندازه‌ی دايره‌ی واژگانیِ اوست كه به زبان می‌آورد يا از آن دايره تاثير مي‌پذيرد.
“روانشناسیِ مثبت‌گرا” با عبارات و واژگانِ محدود_كه از فرطِ تكرار نخ‌نما شده‌اند_برخلافِ آنچه ادعا دارد، مشخصا به دنبال محدودسازیِ جهانِ درونیِ هر انسان است. زيرا تنها “از #دريچه نگريستن” و از طريقِ پوشاندن افقِ ديد، می‌توان به انسانِ معاصر القا كرد كه بايد به همه چيز مثبت نگريست.

مثبت‌انديش‌ها(به خصوص نسخه‌های مجازیِ آن ها) یک مطلب را به خوبی دریافته‌‌اند و از آن به كمال بهره‌ می‌برند: قدرتِ غیرقابل‌انکار و تخديریِ عبارات و جملات بر روانِ آدمي.
بر همین اساس آن‌ها دائما در جایگاهِ متكلم وحده به خودبافیِ انگيزشی می‌پردازند.

اما خطای اساسی و شناختیِ “مثبت‌انديش‌ها” از قضا از همین دریافتِ ناقص آغاز می‌شود. آن‌ها با نپرداختن يا اعتناي حداقلی به انواعِ تروماهای كودكی، نقشِ “والدین” را عملا به محاق برده و مسئله را به مسلخِ ساده‌انگاری گرفتار می‌سازند.

“مثبت انديش‌ها” از اساس نمی‌دانند تنها کافی‌ست در “ادبياتِ كلامیِ والدين”_كه فرد از كودكي تا بزرگسالی با آن مواجه است_جهانِ بيروني، تاریک، غیرقابل‌اعتماد و ناامن تصوير شود؛ آنگاه ساعت‌ها سخنرانی، صدها گردهمایی، ده‌ها كتاب و ویدئوی انگيزشی نيز چندان به كار نخواهند آمد.

منبع: پی.او.وی