هر “لذت” به یادآوریِ حسِ قدرت در ناخودآگاهِ انسان ختم می‌شود. انواعِ لذت‌های مادی، روحی و جنسی به انسان یادآور می‌شوند که ما تواناییِ برانگیخته کردنِ خود یا دیگری را_در وجودِ خویش_داریم و این “توانایی” نوعی تداعیِ قدرت است.

در این میانْ تنها سردمدارانِ سیاسی در حکومت‌ها هستند که در سطحی دگرگون و #همواره در حال تجربه‌ی این وجه از قدرت هستند و به همین علت به هیچ قیمت حاضر به رهاسازیِ چنین لذتی_که حتی در حالتِ انفعال نیز به آن‌ها حسِ قدرت می‌بخشد_نخواهند بود.

طبقه‌ی متوسط نیز با لذت‌های مالی، جنسی و… که همگی لذاتی فروتر از لذتِ “قدرت مطلقه” به حساب می‌آیند، مشغول خواهند شد و از این رو “حاکم و ملت” به طور معمول برای یکدیگر دردسری ایجاد نخواهند کرد؛ چون لذتِ طبقه‌ی متوسط در نگاهِ “حاکم” بسیار ناچیز و لذتِ حاکمْ در نگاهِ طبقه‌ی متوسط، غیرقابل‌درک است.

منبع: پی.او.وی

کاربرانی که این مطلب را پسندیده اند :

کاربرانی که این مطلب را خوانده اند (2):

مدیر سایت

الیاس امیرحسنی

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

کبوتری که رضایت نداشت از دل خویش
شبانه پر زد و رفت از دیار و محفل خویش

شبی که بال و پرش مثل مار زخمی بود
برای دانه گذشت از بیان مشکل خویش

هوای باغ که شد تیره از غم گلها
ندید بین درختان مرا مقابل خویش

به عاشقی که خطر را همیشه حس می کرد
کسی نگفت نرو در مسیر باطل خویش

هزار مرتبه گفتم به مدّعی با عشق
دهد امید به پروانه های عاقل خویش

به آنکه خواست دهد خونبهای گلها را
بگو ببخش به ما قدری از فضایل خویش

به پاس خون شقایق که در رگش جاری ست
چگونه نگذرد عاشق ز خون قاتل خویش

« مهدی سیدحسینی »

تازه ترین نقدها