نیست تَرین هستِ من

شده ای نیست تَرین هستِ من
نیستی،
اما؛
هستی در امتدادِ پیاده روهایِ کویِ دانشگاه
ایستاده ای در پشتِ گیتِ خروجیِ ایستگاهِ مترویِ لعنتیِ انقلاب
نشسته بر صندلی هایِ مترویِ خفقان آورِ میدانِ جهاد!
لَمیده بر صندلیِ خالیِ پارکِ ملت که حالا میزبانِ برگهایِ پاییزیست
هستی در جایِ جایِ پارکِ دانشجو!
دست در زیرِ چانه بر میز و صندلی هایِ رو در رویِ پارکِ لاله
آخخ از صندلی هایِ رودر رویِ پارکِ لاله
لعنت به هر چه صندلیِ رو در روست
در طعمِ دلچسبِ پاستیل هایِ نوشابه ای لانه کرده ای
در اعماقِ مَلَسِ آلوچه هایِ باغلار فرو رفته ای
هستی در تمامِ حواسم
در تمامِ رایحه ها
در تمامِ اشیاء
در بویِ مست کننده یِ لاک هایِ قرمز و آبی
در هر ورق از بوستانِ سعدی
در پَسِ بطریِ حاویِ گلِ سرخِ خشک شده
در کیک هایِ تولدِ پاییزی
در مزمزه هایِ زرشک پلو با مرغ، سیاحت میکنی
قدم میزنی هر لحظه در لابلایِ شعرِ پل الوار:
تو را به خاطرِ دوست داشتن، دوست می دارم!
در هر نَفَس از ترانه یِ اِبی نَفَس میکشی:
“اگر چه جایِ دل، دریایِ خون در سینه دارم؛
ولی در عشقِ تو، دریایی از دل کم میارم”
و حک شده ای در تمامِ ماه هایِ تمامِ تمامِ روزگارانم و در امتدادِ کنار گذرِ بهشتی…
و
به طرزِ ناجوانمردانه ای خودت را باقی گذاشته ای در همه جا و همه چیز و همه کَس و …
باوانه که ی بابم بینایی چاوم؛ له دووری بالات ولا ره ش بو هه ناوم…
سه ر تای به پای؛ زیر بی پر ده شتی به ژیر بی
هه موو چاو بگیر؛ بی هه ر توم ده وی تو
سه ر تای به پای زیو؛ بی پر ده شت و پر کیو بی
هه مووی خه نده لیو بی؛ من هه ر توم ده وی تو…💔

پ.ن: تقدیر بی تقصیر نیست. بعضیا باید همه جا باشن اِلا کنارت.
✍شیمارحمانی