امردادگان

آنقدر خط خورده ام
بی عددم
کسری از بیشمار
انبساطی از بسیط بودن
بی مدار
به عشق سر می کشم
شرحی از آشوب گیسوان گندمزار
هزار شلختگی روی دستان باد
سرود رویش سر می داد
من گلوی گلنار خورشیدم
شیپور بلند نور
که
بر تو می جوشیدم
در صبحگاهان و شامگاهان در شفق زار
تا تو
تلاوت لبان روز شو ی در بیشمار
عطش از تو جاری شود
به دشت
برگ برگ لاله شود
برساق سبز به ره
تا چهار سوی چشمان
آواز عشق بشنوی
رقصی
بالاتر از زمان
میدان از تو پرشود
از بلوغت
از مشق به هرچه خام
حتی اگر چرخ دنده های رسوای روز پر شود
از منصور یت
تو
شط شط سرخروییت
علم می شود
به کوه و دشت به من
تو
زبان زنده ی بودنی به تمام معنی
سرخ و یاسا شکنی
و
هرچه بی معنی
و
حرف آخر
تو عیان اقیانوس خورشیدی، دیدنی
در همیشه ی چشمان منی
اصلا
تو شق القمر و شقیقه ی نبض بودنی
بی هیچ کم و کاست
تو عقیق عدن انگشتری هزاران نسرین و هر یاسمنی
تو نقطه ی بای بودنی
به تو من می شدم در یعنی
هزار رَمان پای توسن
از ریتم مژگان دهشت شکندبر پاست
و این نکته جان جواب هرچه چراست
تو پاسخمی
بی هیچ کمی
به تو آغاز انبساط هرچه بودنم
الفم
به تو تا نامیرایی یا قد می کشم می روم می دوم
هزاران هَزار در منست
به اشارتت
به آوازیِ ققنوس قد می کشند
من برج آفتابم
امرداد و اسد
تب و تاب و عطش
در امردادگانم سر می کشند
من اگر اسدم
باید بایستم در هیات سطوت و معرفت
انوقت من توام
نزدیکترین منزل به خورشید
مردمکم