🍃🌷🍃به پایگاه ادبی شعر پاک خوش آمدید 🍃🌷🍃
| تاریخ عضویت: | ۱۳۹۴/۰۸/۱۹ |
| تعداد شعر: | 57 |
| تعداد مطالب: | 2 |
| آخرین فعالیت | ۱۳۹۶/۱۲/۰۷ |
هرگز نپرسیدی ز خود من با چه درگیرم
از بس که خود را خورده ام من از خودم سیرم
سی سال از آن دیوانگی رد شد ولی افسوس
حتی نمی بینی مرا روزی که می میرم
هرگز نمی خواهم ببینم بعد از این دیگر
آن چهره ی پیر تو را در چهره ی پیرم
صیاد چشمان سیاهم نیز می ترسم
بر آهوان فرش ترشیزی خورد تیرم
از کارهایم سر در آوردند انگاری
دشمن تقلب می کند از روی تقدیرم
من باغ متروکم که کم کم خشک می گردد
حتی کلاغان می پرند از شاخ دلگیرم
کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (8):
کاربرانی که این شعر را خوانده اند (12):
سلام زیباست اما چون فرمودید: چند نکته را عرض می‌کنم! ۱ ارکان‌بندی شعر را به صورتی پیش ببرید
سلام هشتم تیر ۱۴۰۳ یعنی چهار روز پیش این نفیسه را شما به اشتراک گذاشته و‌حقیر
دوست عزیز که با نام بی سواد تشریف آوردید درود بر شما. و بنده نیز چنان
