نمی کند اثری در روند همکاری

تو لای چرخ مرا هر چه چوب بگذاری

ای که صد پنجره بر چشمک باران داری

چشمه در چشمه ی آئینه گلستان داری

ای عشق مزن با دل من دست به کاری

زیرا که خبر از دل دیوانه نداری

ديار كهنه ترين مرز آرزوخيزم

اگرچه دهكده اي بي بهار و ناچيزم

به من بگو که چه روزی قرارمان باشد

فقط نگو که حواست به کارمان باشد

درخت خشک صد ساله

توتیای عشق

گرچه با درد غریبی آشنایت ساختند

درود بی پایان به یکایک دوستان شاعرم پس از مدتی دوری از جمع دوستان بالاخره توفیق یافتم دوباره همراهتان شوم و از این بابت که مدتی تاخیر داشتم از همگی بزرگان عذر خواهم :

گاهی اوقات اگر گریه به جایی نرسد

هزار حنجره دارد دلم  هزار آواز

ولي شكسته دو بالم دريغ يك پرواز

خوش به حال زائرای مهربون

عاشقای سینه چاک بی نشون

نعره ای نیمه شب از خواب پرانده همه را

پنبه در گوش گرانمایه تپانده همه را

باشد این هدیه به دیوانگی آخر من

هر گلی را که عزیزم زده ای بر سر من

عشق زمینی آسمان را جابجا کرد

کوهی که مشتاقی به پنهان بودن خود

می ترسی از توفان به لرزان بودن خود

هرکه چشمان تو را از آب زمزم ساخته

قلب خونینی برای خلق عالم ساخته

هرگز نپرسیدی ز خود من با چه درگیرم

از بس که خود را خورده ام من از خودم سیرم

در درون خواب هایم رنگ ها پیدا نبود

فرق چندانی میان خشکی و دریا نبود

رنگین کمان از پشت بی رنگی علامت داد

حس غریبی می رسد بر شانه های باد

نکند کر شده باشیم مبادا کوریم

پس چرا این قدر از خاطره ی هم دوریم

رسم بزرگان است اگر افتاده باشی

بر خاک می افتی ز هر کس زاده باشی