برخورد

درودها بر شما
استاد بانو نوری ارجمند
◇◇◇
قلمت را
بهانه می گیرند
واژگانی که
خوب می فهمند
◇◇◇
تصادف
زاییده حرکت است
و حرکت
لازمه زندگی
◇◇◇
و ارادت_ 🌹

درود دوستان
با اجازه از استادنوری گرانقدر جهت ادامه ی صحبت (در بخش نقد) از دوستان شاعر دعوت به عمل می آورم …
نیمایی غریب و سپید بی گناه است که شاعر امروز را پیروز و سربلند زنده نگاه می دارد
….
تصادف،
همیشه دردناک است!
درست در لحظۀ تلاقیِ فهمیدن و نفهمیدن
کسی یا چیزی خطرناک می‌نماید
کسی یا چیزی …
– که تویی!
– یا منم!!
…..
فریبانوری
در شعر سپید نمی شود تکه ای را برداشت و درشت کرد چه ساختار چنین اجازه ای نمی دهد با نقطه گذاری برداشتم
بابت اشتراک این اثر ماندگار به سهم کوچکم _ حق مخاطب سپاسگزارم
فریبا نوری
دی 3, 1400
درود جناب یزدانی گرانقدر
سپاسگزارم از مهر حضور و دریافت نظر ارجمندتان که همواره سرشار از مهر و لطف است
فرمودید که “در شعر سپید نمی شود تکه ای را برداشت و درشت کرد”
در نگاه سمیوسفری به شعر سپید و آزاد مسلما همین طور است چون هر فضای نشانه ای با فضای نشانه ای قبل و بعد از خود مرتبط است و اطلاعات این فضاهای نشانه ای در چرخه ای از همزایی قرار می گیرند به طوری که دشوار می توان به هسته معنایی یا نقطۀ عطف (که در نگاه کلاسیک به گفتمان مخصوصا گفتمانی از جنس روایت قائل هستیم) قائل بود. با این همه به عنوان مخاطب این شعر پس از سروده شدن، من هم فکر می کنم می توان این بند را گرانیگاهِ حرکت اندیشه در شعر حاضر در نظر گرفت.
سپاس از اینکه کامنتهایتان همیشه منشأ هم‌اندیشی است
و با درود بیکران
طارق خراسانی
دی 3, 1400
سلام خانم نوری عزیز
می دانی که من در فهم شعر سپید کانا هستم
اما به خواندن شعر زیبایت و کامنت استاد گرانسنگم جناب یزدانی پرده های تاریک از ذهنم کنار زده شد و شعر چه عرض کنم شاهکارت را با تمام وجود نوشیدم.
بگذار کمی شجاعت بخرج بدهم هر چه بادا باد
تازه فهمیدم شعر می گویم ولی نه ادیبم نه شاعر
تنها شعری بقول استاد یزدانی نیمایی _ سپید است که با ذره ذره ی وجود احساسش کردم، فهمیدمش
دیوانه‌ باز
خیره بر قفل نرده‌ها
با خود می‌اندیشد
جسم حقیرش
کجا، جا مانده است؟
این را به قسمتی که استاد یزدانی از شعر زیبای شما استخراج کرده بودند پیوند زدم
دیوانه‌ باز
خیره بر قفل نرده‌ها
با خود می‌اندیشد
جسم حقیرش
کجا، جا مانده است؟
.
.
.
تصادف،
همیشه دردناک است!
درست در لحظۀ تلاقیِ فهمیدن و نفهمیدن
کسی یا چیزی خطرناک می‌نماید
کسی یا چیزی …
– که تویی!
– یا منم!
دخترم
به وجودت افتخار می کنم
بداهه ای تقدیم نگاه مهربانت
بیا به مهر، که درمانِ دردِ انسان کن
مرا به شعر سپیدت همیشه مهمان کن
در پناه خدا شاد زی

سلام و درود بانو
بسیار زیباست
سربلند و پاینده باشید
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

درود و احترام استادادبیات و اندیشه
نیمایی غریب و سپید بی گناه است که شاعر امروز را پیروز و سربلند زنده نگاه می دارد
….
تصادف،
همیشه دردناک است!

درست در لحظۀ تلاقیِ فهمیدن و نفهمیدن
کسی یا چیزی خطرناک می‌نماید
کسی یا چیزی …

– که تویی!
– یا منم!!
…..
فریبانوری
در شعر سپید نمی شود تکه ای را برداشت و درشت کرد چه ساختار چنین اجازه ای نمی دهد با نقطه گذاری برداشتم
بابت اشتراک این اثر ماندگار به سهم کوچکم _ حق مخاطب سپاسگزارم

سلام خانم نوری عزیز
می دانی که من در فهم شعر سپید کانا هستم
اما با خواندن شعر زیبایت و کامنت استاد گرانسنگم جناب یزدانی، پرده های تاریک از ذهنم کنار زده شد و شعر چه عرض کنم شاهکارت را با تمام وجود نوشیدم.
بگذار کمی شجاعت بخرج بدهم هر چه بادا باد
تازه فهمیدم شعر می گویم ولی نه ادیبم نه شاعر
تنها شعری بقول استاد یزدانی نیمایی _ سپید است که با ذره ذره ی وجود احساسش کردم، فهمیدمش
دیوانه‌ باز
خیره بر قفل نرده‌ها
با خود می‌اندیشد
جسم حقیرش
کجا، جا مانده است؟
این را به قسمتی که استاد یزدانی از شعر زیبای شما استخراج کرده بودند پیوند زدم
دیوانه‌ باز
خیره بر قفل نرده‌ها
با خود می‌اندیشد
جسم حقیرش
کجا، جا مانده است؟
.
.
.
تصادف،
همیشه دردناک است!
درست در لحظۀ تلاقیِ فهمیدن و نفهمیدن
کسی یا چیزی خطرناک می‌نماید
کسی یا چیزی …
– که تویی!
– یا منم!
دخترم
به وجودت افتخار می کنم
بداهه ای تقدیم نگاه مهربانت
بیا به مهر، که درمانِ دردِ انسان کن
مرا به شعر سپیدت همیشه مهمان کن
در پناه خدا شاد زی 🌿👏👏👏👏👏👏👏👌🌹🌿

. بیکران درودهایم نثارتان باد 🌺
. و راستی که این کمترین در میان اساتید شعر و ادب
. چه می کند ؟؟
. کاش نویسنده توانایی بودم تا می توانستم برای
. سروده شاهکار گونه مهر بانوی شعر توصیفی بنویسم
. اما . . چه کنم که زبانم قاصر و قلمم نارسا
. باید بیاموزم . . که چنین خواهم کرد
. سایه سار عمرتان به درازنای طره های شادمانی باد
. 🌺🌿🌿🌹🌿🌿🌺

سلام
شعر شما تمرکز و دقتی می خواد در حد خواص از سطح ذهن ما عوام فراتر هست

سلام و عرض ادب بانو نوری گرانقدر
بازگشته‌ایم به روز نخست، همان اتفاق که تبعیدِمان کردند به سرزمینی دور
حالا پشتِ در منتظر ایستاده‌ایم که دری باز شود یا دروازه ای گشوده شود که راهی به سمتِ خانه بیابیم
اما
باز هم نمی دانیم ؟چه چیز خطرناک تر است ،
این که در تبعیدگاهمان بمیریم یا در همان جا محکوم به ماندن ابدی باشیم یا اتفاقی دیگر باشیم
بانو نوریِ عزیز من شعرتان را با قلبم خوانده ام اگر احساسم به خطا رفته عذر مرا بپذیرید

زندانی با شتاب از پشتِ نرده‌ها
می گذرد و با خود می اندیشد
خاموشیِ ما ، چشمه‌ی عمرِ کیست؟
شاید او فاتح اتفاقِ دیگری است
و شاید هم همچنان
محکوم به داغِ حیات
بسیار زیبا بانو نوری عزیز

بانو نوری عزیز با توجه به نوشته‌هایِ شما شعرِ زیبایتان را چند بارِ دیگر خواندم و بیشتر از قبل با آن ارتباط برقرار کردم
ممنون از توضیحاتِ شما
درودتان