جان ِ خسته

بخوان خنیاگر ِ دم بسته ی من

که بی تابست جان ِ خسته ی من

بزن سازی که از آن آه خیزد

به جامم اشکی از مهتاب ریزد

بیا امشب تو آهنگی چو تب زن

بگیر این جام غم بر جام شب زن

بیا تا جرعه ای از آن بنوشیم

دمی با درد یکدیگر بجوشیم

بیا همرازِ من نیلوفرم باش

چو رگهایم محیط ِ پیکرم باش

هوس آلوده ی اوجم پَرم باش

من امشب آتشم سامندرم باش

شبی مهمان نواز ِ درد من باش

بهار ِ قطب ِ روح ِ سرد ِ من باش

بیا تا پا رَها باشیم چون کاه

بیا تا پرکشیم از سینه چون آه

پر ِ پروانه ی لبخند باشیم

صف ِا ندوه را از هم بپاشیم

بیا تا عشق را پیمانه گردیم

که ما پیمانه پیمایان ِ دردیم

بیا تا امتداد ِ خویش باشیم

بیا تریاک ِ زهر ِ نیش باشیم

بیا تا غصه ها را اشک سازیم

بسان ِ اشک مان بر غم بتازیم

بسازیم از زلالش جامِ جم را

بشوئیم از زمانه گرد ِ غم را

پریزادی چمان دلداده ام باش

سمند تیز پر سرواده ام باش

دمی بنشین به روی شانه ی تاک

وزآنجا پربکش تا اوج ِ افلاک

زمین را تو سراسر هیچ انگار

میان ِ بی نهایت ها گرفتار

بیا تا رخت خود زینجا ببندیم

که بیزاریم و هر دو دردمندیم

بیا تا بیکران را درنوردیم

کمی هم راه ِ شیری را بگردیم

ببینیم اندرین گردون چه خُردیم

چه حجم ِ کوچکی هستیم تُردیم

که هستیم و چه هستیم و کجائیم

که خود اندر شمارش هم نیائیم

بیا ای پیشگوی نازپرورد

ندیم ِ ناله های از سرِ درد

نیایش کن بلا در آتش انداز

سپندی زان سپس بر آتش انداز

بسوزان چشم بد را کور گردان

غم و اندوه عالم دور گردان

به فریاد دل ِ افتاده در بند

به پژواک ِ صدای عشق سوگند

به چشمانی که چونان عشق زیباست

بگو اینک ز فردایم چه پیداست

اگر نیک است آنرا باش قاصد

وگرنه ای من و تو مای واحد

بیا آهنگ ِ جانی نو نوازیم

سرود ِ جلوه ای دیگر بسازیم