جناس

نگاه
درترانگی ترآب
تن می شست به گلاب…
که بر دامن گل می زد…
چون ردّ پای باران
از چکید ابران تر
برصورت گلشن وچمن
گل می کرد …
بر لبان خشک و زرد
پژمرد را می گرفت
در التیام بغل
حوصله می ساخت وُ
می ریخت…
بر سرعروس معرفت
گلباران می کرد دشت را
ازهدایای بلند
کبوتر به هوا پرمی داد…
از غمین و متروک لانه ها
عشق
می وزید بر بالشان
تا آخر خنده ی ابرها
این باران
شرف می بارید و برف
بر کاکل رنگین در پژمرد گلنارها
در باغ می گشاد در دل صحرا
رقم بی مغلطه ی عشق
می زد به گونه گونه ی برگها
نقش عشق
برجغرافیای جنون ودیوانه وار
تا برقصند
درشعاع عالی ترازاندیشه ها
رها
چون باد بانی در
چنگ و طرب هولناک طوفانی های هوا ، رها
باران
خود را می کشید
تا پای چشمان منتظر پژمردگیها
که اسف می ر یخت برزمین
شباهت می دادشان به خودش
تا فرو ریزند
به چال وچوله ها
که ردفراز و نشیب تا دریا
خط ِسیر سرآمدشان بود
تا دررسند
به هزارآغوش رقصان بیقرارفلس ها
که بوی برده بودند
از آمدن گوهران اشکها
و
دریا پر بود از گوش ماهیان
منتظرقطره ای ازآوای بیقراری تو
که کی می رسد ز راه
به دشت آبی تماشا
تا گوهران بی گمان بی شک
یقین گردد این اشک
و هزار تبلورو تللوء اش
نامیرا بردمد و
بزند به درودیوار های سرد و یخ
ازسرنا و ساز صدفها
از یمن فرو ریخت
آسمان و اشک
و زلال تو و باران
درمروارید یتیمی ” یکی ” می گشت
بچشم
و
به چها ر گوشه ی بی جغرافیای عشق
برمی نشست