خزانزاد….

درودها بر شما عزیز دلم….سپاسگزارم….از شما می خواهم که بوته ی نقد و نقادی را رها نکنید.بپردازید به نقدنویسی که جایش نه فقط اینجا که بسیار جاها خالی است.البته مطالعه و تمرین و ممارست هم باید باشد تا زبان نقدتان را اتساع بخشد .شما باید بیش از من و یاران ، کارهای مختلف عبدالعلی دستغیب را بخوانید….این پاسخی برای آقای حسین رضایی است که نمی دانم چرا ذیل بند محمدجان شده است….

سلام درویش جان

این مطلب شما میدونم بادقت و بینش معنوی که حضرتعالی دارید  سریع تحریر یافته و حضرتعالی متوجه مطلب نشده اید ولی وظیفه دارم تذکری بدهم:

وخدا هم که شادیمو میبینه از لج هم شده دیگر مصیبت نمی فرسته

فدات شم خداوند مهربان هرگز  خواستار غم و اندوه برای هیچ موجودی نیست بعد خدا ببینه شما شاد هستی از مصیبت ، آنگاه مصیبت  بر شما نازل نکند که غمگین شوی؟!!

جامعه شناسان شعر حضرت استاد را دویست سال دیگر مورد تجزیه و تحلیل قرار خواهند داد و آنچه که از آن به دست می آورند بسیار تأسف بار است…

در پناه خدا…………………………………………………….

درودها بر درویش مهربان…..من هفت سال به عمر از شما بزرگترم.دیوانه ای هستم برای خودم و بل برای اطرافیانم.در مجاورتم که باشی از بذله گویی هایم آنقدر ریسه می روی که با هزار قسم و آیه هم باور نمی کنی شعر خزانزاد را همچو منی سروده باشم.آری ؛ من در برخورد با دیگران بی اختیار کودکی شوخ و شیطان و بذله گو می شوم اما مکنونات دلم -یعنی شعرهایم-چیز دیگری است که نمی توانم زبان دیگری به آنها اختصاص دهم.دوستی دارم که ییش از چهل سال است باهم در ارتباطیم.می گوید جانوری چون تو جمع اضداد ندیده ام.من در جمع دوستان که باشم یکدفعه می بینی زیر آواز می زنم و تصنیفهای شاد می خوانم ، لودگی ها می کنم که نگوی و نپرس ؛ چنانم که هرکس ببیندم می گوید خوشا به حالت که غم دنیا برایت پشم است . ازین جهت برای خیلی ها حسرت انگیزم اما امان از دل لیلا….دلم افسار گسیخته ای مهار ناشدنی است و شعر می گوید و این زبانش است.و اما همین دل هم کم لودگی نکرده.کارنامه ی لودگی هاش دهها و بل صدها طنز و فکاهی منتشره است….و تصدیع بیشتر را روا نمی دانم.

سلام این نیز شاخه گلی است تقدیم به درویش دولتی بزرگ ببین کجا می نشیند

درودها بر استاد طارق دوستدار همه ی انسانها و بل موجودات عالم هستی.درود بر ماه کریم خراسان که در مقابل همه ی ناملایمات جز ناملایمات گریبانگیر بشریت چون کوه استوار ایستاده اند….این خزانسروده اگرچه مربوط به سالها پیش-شاید بیش از بیست سال پیش-است اما زبان حال امروز من شاید بیش از بیست سی سال پیش هم است که اگر نبود مجالی به ارائه اش نمی دادم.برقرار باشید.

*در شوک «شک» مانده ام کی به «یقین» می رسم؟….

استاد طارقا!این حرفهای دل من هم شاید بی ارتباط به بحثهایمان باشد اما جایی باید می گفتم و چه جایی بهتر از اینجا؟همه ی ما -علی قدر مراتبهم-از روزی که خود را می شناسیم تا روزی که دیگر خود را نمی شناسیم -حالا یا از فرط فرتوتی یا به دلیل رویکرد آلزایمر و فراموشی یا هر بلیه ی دیگر-در شوک «شک» هستیم و به یقین رسیدنمان امری است شاید محال….شیخ محمود شبستری که معرف حضورتان هست؟همان عارف بزرگی که همگان می ستایندش ؛ حتی شیوخ و زهادی که قائل به برداشتن دیوان حافظ با انبرند چون آن را نجس می دانند.اما یکی از آن همه شیوخ نیامده شیخ محمود را نه تکفیر که ملامت کند برای سرودن این بیتش که می گوید:

بهشــــت و دوزخت بــــا توست در پوست

برون از خود چه را می جویی ای دوست؟

یعنی کشکاب را می ریزد روی همه ی اعتقادات فسیل شده یا جوانه زده ی همه ی بشریت معتقد به جهنم و بهشت و فردای قیامت و حساب و کتاب و …اینجاهاست که من مانده ام.از خود می پرسم از اول خلقت تا کنون میلیاردها میلیارد نفوس آمدند و رفتند ولی بعد از رفتن حتی یکی شان نیامد  از آنجایی که رفته خبری بدهد.هر چه هست و داریم بر اساس حدس و گمان است و خواب و رویا و روایت و حکایت که اعتبارشان نیست.من و شما و حتی فلان شیخ و معتقد صددرصد اگر در شوک شک نبودیم حتی یک لحظه ماندن در این نشئه را نمی خواستیم.خود را به هر صورتی که بود می رهاندیم.گیرم انتحار حرام است و گناه کبیره ؛ خوب عملیات استشهادی می کردیم و می رفتیم که ثواب عظمای در حد شهادت هم دارد.پس چرا قدمی در آن راه برنمی داریم و برنمی دارند؟…و کی شود که این شوک شک رهایمان کند؟…نخواهد کرد…حداقل گریبان من یکی را نخواهد رها کرد و من چه شوربخت جانوری هستم ازین بابت.خسرالدنیا والآخره شدیم رفتیم پی کارمان….شب است ؛ آسمان را می نگرم و ستاره های درخشان را.به فکر فرو می روم که :آن ستاره ی دست راستی یا چپی یا وسطی را در طول قرنها و قرنها و قرنها چه چشمهایی دیده اند و رفته اند و خاک شده اند و بعد از من چه چشمهایی خواهند دید و شاید چون من به فکر فرو خواهند رفت و ….مدتهاست که شب و روز در تعقیبات نمازهایم-که نمی دانم بر حسب عادت است یا از ترس یا از استیصال که می خوانم و می دانم که عاشقانه نیست و خاکم بر سر-از خدا می خواهم حتی اگر یک دقیقه از عمرم مانده باشد مرا از شوک شک برهاند.نمی خواهم شکاک بمیرم.دروازه ی یقین را گشوده دوست دارم و می خواهم.خود را نهایتا اینگونه متقاعد می کنم که :ای بشر!خداوند به آن اندازه که همه چیز را بفهمی به تو و دیگر بندگان فهم و قدرت درک نداده است که اگر می داد و پرده ها به کناری می رفت همه چیز حل بود….نمی دانم چه بگویم.در حدیث خواندم که روزی جوانی به رسول اکرم (ص) گفت:یا رسول الله!می ترسم از فردا و فرداهایم.پرسید چرا؟ گفت :شوک شک رهایم نمی کند.فرمود:تبریک تو را که از دروازه ی گشوده ی شک به یقین خواهی رسید…. ومن نوجوانی و جوانی را از دست دادم و در بحران میانسالی مصیبتهای پیری و فرتوتی را می بینم و می گویم :پس چرا این دروازه ی لعنتی شک به رویم مسدود نمی شود تا دروازه ی مبارک یقین گشوده گردد؟…یارب شوک شک کشت مرا …کشت مرا….

سلام استاد دگر اندیش جناب طارق خراسانی بزرگ

آتشی در زیر خاکستر هم از همت ندارم

تا مگر آشفته سازد زمهریر زندگانی

عباس خوش عمل دهه ی شصت