خلق نیک

حضــــرت حق روبه موسای کلیـــــم

گفت ای عبـــــد من ای نفس سلیـــــم

از خـــودت پرسیده ای هرگـــز چـرا

در جهــــــان پیغمبــــــری دادم تـورا

علـــت آن ریشه دارد در قـــــدیــــــم

تو جــــــوان بودی و چوپان و حلیــم

گــــوسفنــــدی روزی از گلـّـــه رمید

در بیــــابــــان رو به هر سویی دوید

تــیـــز دنبـــــالش دویدی با شتـــــاب

او فــــراری سوی هر خــــاکی وآب

می دویـــد و می دویـــدی از پی اش

دور تر شد هرچه کردی هی هی اش

در نهایت گــــوسفنــــدت خستـــه شد

خستــــه از آن رفتـــــن پیوستـــه شد

بر زمین افتـــــاد بی حــــــال و نزار

از ســـــرش افتـــــاد سـودای فــــرار

تـــــــــا رسیدی پیش آن بسته زبـــان

این سخـــن گفتی به او در آن زمــان

ای زبان بسته چـــــرا کـــــردی فرار

این چه حالست و چه تدبیر و چه کار

هـــــم خودت را خسته کردی هم مرا

خـــــارج از گله چــِـرا رفتی چَـــرا؟

هیچ کــــردی فکر گرگ و حمله اش

بر جــــدا افتـــــاده ای از گـــله اش؟

روی  دوش خــــود گرفتی گوسفنـــد

ســـوی گــله بردی او را  بی گزنــــد

جــــای این که چوب خودکوبی به او

مهـــربــانی کـــردی و خـــوبی به او

چــــون که خلق و خوی نیکت دیــده ام

لایقت بـــــر ایــــن نبــــوّت دیـــده ام