در سکوتی، گنجِ بی پایان به پایان یافتم

از کف دستی نه  کف، آری نگر جان یافتم

لعلِ رخشانی  به از لعلِ بَدخشان یافتم

همچو غواصانِ بیدل رفته ام در بحرِ عشق

با رفیقان سفر دُرِّ فراوان یافتم

آنکه پُل بر بست بادستش نه من بودم، ولی

دست هایی را فراوان زیر ایوان یافتم

من غلامِ شاهِ شاهان جهانم بی خبر

این مقام از درگهِ شاهِ خراسان یافتم

سال ها گشتم به جان، بویی نشد حاصل مرا

ای که می گویی بیا آثارِ انسان یافتم

هر کجا رفتم بجز زلفِ پریشانی نبود

خلقِ غافل از خدا را بس پریشان یافتم

زیر باران محبت  های داداری شدم

بیکرانِ بوسه ها را زیرِ باران یافتم

گر فراوان شد به بازار ادب خرمُهرگان

اهلِ گوهر را بگو دُرّی درخشان یافتم

گوهر شعر و ادب را در خراسانِ وجود

از دعای خیرِ شوقِ پیرِ مستان یافتم

گوهَرُ الله است پیرِ سربدارم تا ابد

هرچه دارم زان ابرِ انسانِ یزدان یافتم

دل سپردم پاک بر امواج پاکِ ذرِّه ها

تا به کُنه ذرِّه  دنیایی ز عرفان یافتم

جانِ پاکی دیده ام با چشم جان در ذرِّه ها

آن که ناپیداست از چشم جهان آن یافتم

من که باشم خویش را بالا بخوانم از نبوغ؟

این شگفتی ها هم از آیاتِ قرآن یافتم

در قصیده راِهِ خاقانی روم با پای جان

وَه شکوهی را که در دیوان خاقان یافتم

از جهان سیرم، خدای مهربان داند که عمر

پنج بود و این جهان را دشمنِ جان یافتم

تا تعصب را به یمن عاشقی دادم به باد

بس چراغ معرفت در دل فروزان یافتم

آدم نادان کجا و دانشِ مرغِ هوا

کان، فراترها ز انسانهای نادان یافتم

عاقبت تشتِ طلا را زد به سانِ انوری

آنکه را پچ پچ کنان در نزد افغان یافتم

طارقم، از ناسزا خم کس بر ابرویم ندید

در سکوتی، گنجِ بی پایان به پایان یافتم