دل به تو دادن

از سَرِ کوی تو من رَستم و دل را به دگر بستم و سوی دل و دلدار دگرجَستم

و زین خانه و کاشانه گُسستم ،به سَرِ جوی نشستم ،به کمانخانه ابروی تو

من ، آینه بستم ، تا ببینم که ، که هستم

درِ میخانه فَراز است و ندانم زِ چه مستم .

وندانم که چرا عشق از این خانه گذر کرد و دگر باره ز با من بودن ،سخت

حذر کرد و به کرّات ،دلِ دَر به دَرم، زیر و زِبَر کرد و هزاران بار تحقیر،ز پا

تا به سَرَم کرد و دروغین قسمی خورد و ز من حیثیتی بُرد و دل آزرد و

چها گفت و چها کرد ………. با تو ام وصله ناجور تر از حُقّه نامرد :

توچها با من بیچاره که کردی و مرا خار نمودی و ز دست تو به کنج در و

دیوار پناهنده و صد چوب و فلک بر من آواره و سختی کش میدان تو

بودم منِ بیننده و یک عمر شدم بنده و از عشق تو آکنده و از جبر تو

کاهنده واز ننگ تو شرمنده و از سردیِ سرما زده‌ٔ شهوتِ چشمانِ تو من

مُرده ولی درعطش عشق توبودم ، من خواهنده ، به امّید طلوعی پُرِ از

خنده و جای تو شود دولت پاینده و یک عشقِ فزاینده و یک خلعتِ

فردوسِ برین ، جای کُتِ ژِنده و فریاد بر آرم صنما

صنمااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا :

دل به تو دادن غلط و دل ز تو بردن هوس و دل ز تو کندن خطر و

با تو شکفتن ضرر و بی تو نشستن هَدَر و از تو گذشتن شرر و بی تو

رسیدن سفر و از تو بریدن مَفَر و مرگ تو دیدن ظفر است

سروده : علی احمدی (بابک حادثه)