روز

باز روز

و باز تصویر قیافه های نخ نما

بر تار و پود ِ پوسیده ی هر روز.

صدای خُرد شدن ِ عصب

                             در هاونِ روز

صدای انفجارِ جنون

                         در گلوگاهِ شتاب

صدای سوتِ سفینه ها

                            در جدال با ذراتِ هوا

عبورِ شتابان ِ عابرین

از هیچ به هیچ

با ذهنی منجمدو گیج

در کوچه های فراموشی

تا ، ظهر .

ظهر

فصلِ مشترک لذت ِ رخوتناکِ آدم ها و ماشین ها

پاشیدن ِ خاک ِ مردگان

                                روی کوچه ها

و سرریزِ سکوت از بام ِ خانه ها

آرامشی ناپایدار

ناهمگون وصله ای بر پیراهن ِ روز

و کشاله ی رخوت

                        تا خاکسترِ باختر

و آغازِ پایانی دیگر

با عصر

        و صدای نفس های تندش

در شش های مسلول ِ شهر .

آویختن ِ گدایان

                       در رهگذران

و گریز ِ رهگذران

                       از گدایان .

قناری های دودی

                   و ترنّم آوازهای آبی

جفت های عاشق

رویش ِ اندیشه های سبز

و تقسیم بوی شکوفه های سپید ِ نوازش.

نماهنگ ِ حراج

                 با رقص آتش

پیشخدمتان ِ منحنی

                      با رقص ِ مارها

آمیزش ِ رنگها

                    و دَوَرانِ چشم ها

تبدیل ِ سکون ِ یقین

                       به نوسانِ تردید

و امتدادِ عصر

                 تا بارگاه ِ شب .

 شب و پوشش ِ فقدان ِ رنگش با تاریکی

محوِ ارواح ِ خسته

دسته دسته

در بیشه های هزار توی ِ شب

دعوت ِ صدا

             به میهمانی تصویر،

رسوب ِ لذت

               در لایه های شب

و تماشای خواب های رنگی

                                            تا

                                                فردا.