شــعر شــــناور

سلام و درود بر حضرت دانایی عزیز

خدا را شکر شما هم مانند بنده و سایرین غزل آرامش این بانوی بی بدیل شعر امروز ایران را می شناسید.

از آنجایی که حضرتعالی شاعر و ادیب هستید حرفی نیست و به همین خاطر به وجودتان می بالم.

نقد زیبای تان را خواندم  و چه شعر زیبا و فصیح و روانی سروده اید بخدا راست میگم اهل تعریف بیهوده نیستم یک شاهکار است و معلومه که بصورت بداهه سروده اید.

این رفتارهای زیبای ادیبانه باعث می شود که خانم آرامش کم کم  بیایند و دست از رسم قدیم خود که یقین دارم بخاطر ضیق وقت و گرفتاری های زندگی ست  برداشته و حال نه اینکه به همه کامنت ها پاسخ دهند ولی جواب شما فرزانه مهربان را بدهند تا چنین غمگنانه نسرایید:

بنده مستدعی ام که این یک بار

دست ازرسم کهنه بردارید

پای این پست ، واژه رنجه کنید

خودتان هم کامنت بگذارید

خدا را شکر می کنم با ورود شما و ادب و معرفتی که حضرتعالی دارید باب نقد به خوبی گشوده شده است.

در پناه خدا شاد زی……………………………………………………………

سلام و درود بر شما
ابتدا تشكر مى كنم از اينكه شعرم رو با دقت واكاوى كرديد و ممنونم از نگاه تيز بينتون.
البته اونجورها هم كه فرموديد نيست. من هر گاه نياز به حضورم باشه و توضيحى لازم باشه يا سوالى ازم بشه در خدمت دوستان هستم.
البته كمتر فرصت پاسخگويى به لطف دوستان رو دارم اما كم و بيش با اشعار زيباشون همراهم.
در مورد مته هايى كه فرموديد، اونهايى كه خودتون به خودتون جواب داديد كه هيچ. مثل مصرع اول كه تقريبا محاوره اى هست. اما براى همراه كردن مخاطب مناسبه. و يا مصرع كارون و دانوب كه اصلا نميشد ازش بگذرم. 
در مورد خداوند دردهام
بله م به جاى هستم اومده. كه در شعر امروز زياد اين مورد استفاده ميشه. و اگرچه با تمام مواردى كه صرفا به دليل متداول شدن در شعر امروز باب شده موافق نيستم، اما اين رو مى پسندم.
شعر،يك مقوله ى سليقه اى و مبتنى بر زيبايى شناختى هست.به همون دليل كه نياكان ما گر رو به جاى اگر و ز رو به جاى از استفاده ميكردند، من هم ميتونم م رو به جاى هستم استفاده كنم.
اصولا بر اين عقيده م كه براى شعر گفتن بايد قواعد دستورى رو آموخت. بعد همه رو گذاشت كنار و به آموزشهاى ديگه پرداخت. مطالعه ى تاريخ و جغرافيا، زمين شناسى، نجوم، باغبانى ، نقاشى، موسيقى و هر چيز ديگه.
چون شعر مجموعه اى از نقاشى و موسيقى و مهندسى و بافت و خيلى چيزهاى ديگه س. 
و قواعد دستورى به هر حال در پس زمينه ى ذهن باقى مى مونن. امابه شكلى كه در خدمت شعرمون باشند. نه شعر در خدمت اونها باشه.
شعرى كه فقط با توجه به قواعد دستورى باشه و اولويتش رعايت اونها باشه فقط يك متن منظوم بى نقصه.
و البته حتما شاهد بوديد كه شعرهاى زيادى هستند كه ايرادهاى آشكار دستورى يا قافيه اى دارند اما دهان به دهان مى چرخند. اين به دليل صميميت محتوا و ملموس بودنشونه.
البته جسارت من رو در اداى اين توضيحات مى بخشيد. اما براى من هميشه محتوا در اولويته. بعد تاثير آوايى. بعد تصوير و در انتها فرم دستورى و چيزهاى ديگه.
اين از لطف شماست كه دست روى شعرم گذاشتيد و به واكاوى اون پرداختيد. شعر انتهايى هم نشان ذوق و قريحه ى سرشار شماست.
و البته شما اگر نه سه روز بزرگتر، كه سى سال كوچكتر بوديد هم سوالتون بى پاسخ گذاشته نميشد.
دوستان لطف كردند و اين محبت رو داشتند كه من فقط در زمانهايى كه نياز هست پاسخگوباشم. مشغله ى زيادم اجازه ى همراهى هميشگى رو نميده. و اگه فرصتى به دست بيارم معمولا به مطالعه مى پردازم. يا براى مراقبه ازش استفاده مى كنم.
شعر براى من بسيار مقدسه.
براى شعرم و حس شاعريم ارزش زيادى قائلم و فكر ميكنم شعر گفتن هنريه كه نميشه باهاش فخر فروشى كرد. چون اكتسابى نيست. هديه ى خداست. و هديه ى خدا رو فقط بايد قدردان بود و با ديگران تقسيم كرد.
به هر حال، اين شعرم با اينكه نسبت به اشعار ديگه م كمى محاوره اى تر بود- شايد به دليل حال و هواى سرودنش- ، اما باز هم دوستش دارم. و اميدوارم اون چند لغزش كوچيك رو به بزرگى خودتون ببخشيد و ازش لذت برده باشيد.

باز هم ممنونم از لطفتون