هنوز بيدارى؟

با درود
امروز صبح سعادت دوباره خواندن این غزل منحصر بفرد نصیبم شد
تمام ابیات فوق عالی هستند
این بیت ذهن مرا خیلی به خودش مشغول کرده احساس می کنم بجای فنا از واژه ای دیگر باید سود جست چون اسب عصاری راه خودش را می رود ولی بنا بر خواسته صاحبش حرکت او خطی نیست دورانی ست او به فنا نمی رود دور محوری می چرخد و محصولی هم به دست می آید پایان کار روزانه اش ارزشمند است.

سلام غزل جان
بعد از مدت ها چشمم به غزل زیبایت روشن شد
چه قدر‌ دلتنگ‌ حضورت بودم
همین دو‌ روز قبل از اینکه شعری ارسال کنید ناخودآگاهم فعال شده بود و بشدت بیادت بودم
با خود می گفتم غزل کجاست؟ آیا هنوز شعری می گوید ؟
بروم دوباره غزل زیبایت را بخوانم‌

در پناه خدا 🍃👌👏👏👏👏👏👏👌🍃

سلام خیلی زیبا بود حضرت غزل

سلام بسیار زیباست🌹

درود بر شما
عالی بود
قلمتان سبز🌿👏👏👏

ماه بانوی سرزمینم
ادیب فرهیخته
بسیار بسیار زیبا سرودید
توان بیان ندارم که اوج لذت را توصیف کنم ، آنچه از خواندن شعرت دارم .
مهرتان ماندگار

خانم غزل آرامش
مهربانوی شعرهای بسیار زیبا
مثل همیشه عالی سروده اید.درود بر شما
👏❤️🌺👏❤️🌸🌺👏💐🌿🍃

سلام
بی تردید یکی از بهترین های ما در غزل پارسی ، غزل آرامش است . سه چهار روز پیش به این بحث پیوستم . اما کامتتم ارسال نشد . همانطور که کامنت نقد برای زهرا وهاب دقایقی پیش ارسال نشد و انگار باد در هاون کوبیدم . در مورد ” اسب عصاری ” و تشابه آن برای کسانی که در خدمت دیگران هستند . من مخالفم . چون احساس خود انسان نیز دخیل است . یکی داریم به نام ” مرتضا ثنایی نسب ” که همیشه خیرش به مردم می رسید و وانت پیکانی که داشت و آن زمان کمتر کسی صاحب خودرو بود ، همیشه در حال تردد در مسیر سخت و طولانی روستا بود که سفارشات ملت را رایگان برساند . خانه شان حمام داشت و بسیاری از بستگان آنجا دوش می گرفتند . و بسیاری همانجا ترک اعتیاد می شدند . و دایی مرتضا صفر تا صد هزینه ها را می داد . در همه ی کارها کنار مردم بود و مطمئنم که شخصیت شان چنین بود که از این کار لذت می برد و احساس خوبی داشت . دو سال پیش ما برای تفریح به کوههای روستا رفته بودیم ، دستکم پنج بار آن کوهستان وحشی را بالا و پایین آمد که به ما نان و آب و وسیله برساند . در حالیکه ما هیچ توقعی از این مرد بزرگ نداشتیم و اصلا چیزی نخواسته بودیم . پیرارسال با مجید قلیچ خانی می خواستم به پست برقی در اندیمشک بروم . سر راه دقایقی به روستای مادرم رفتیم که بهش نشان بدهم . خاله ی همسرم که زن دایی مرتضاست ، از ما پذیرایی کرد . و بعدش یواشکی به مجید گفتم زودتر بیا بریم . چون اگه داییم برگرده ، مگر سند برایمان بیاورد که راضی شود از خانه اش برویم .

پس نمی توان که خدمت به خلق را _ حتا اگر به قیمت فراموشی خویشتن باشد _ با کارکرد اسب عصاری یکی دانست . مگر اینکه به اکراه و اجبار باشد .