فرداهای باکره

گوش کن به صدای قلبت
قتل عمد قلبت
در کوچه ای، در سایه
حرف های طرب دار بریده بریده
می دود تا اتاقی تاریک در غم ها و هیاهوی اشک ها
و چرا بعد از بادِ سحر، آرزوها
فرو نمی نشیند بر جام سرخ دل
و چرا این حقیقت
مرا نمی بخشد بر بوسه های تقدیر و سپیدیِ تن این شعر
تقدیری که سطرِ سرخِ لبانِ تو را
به خواب نمی برد!
از بس
رگی پنهان، خیره به پنجره ها
خیالِ پرواز دارد
و این پلُ
و این پلُ در شعر سپید
چرا می نوشد بال های کلمات را
در تاریک خانه یِ حجم جنونِ خرداد
و مزرعه
و مزرعه ی متروک، با ریشه های سبز
چرا حسرتِ دیدارِ تو را
پیاده می برد تا آخرین حرف
حرف هایی که تبسم ذهن را
مدام تکرار می کند در کوچه هایِ تشنه یِ رویا
در شبی مهتابی، با طعم گیلاس های قرمز…
چرا همه ی حرف های پوچ
غرورِ چنگال عقاب را
پُر می کند از خون، خونی در طوفان
و این طوفان
و این طعنه از حرف های یک عاشق
می ریزد بر چرخ نداشته ی پیچک های یاس خانه ام
تا سکوتی عجیب
غدغن کند فاصله را میان دو مرغ عشق
و من
و من تا مرز تکامل یافته ی یک مجسمه
فریاد های بی صدا را
در گیسوان پراکنده
بست می زنم
و قیام می کنم، تا علیه نداشتنت
رنگ صدایت را بشنوم
اما این شاخه های شکسته ی من
این ابرهای بی قرار
این فرداهای باکره
می برد شور تنهایی ام را
در فاضلابِ دستانی دیگر
و با خود می گویم
این تقدیر و آفتابش
چرا می طراود بر خلوصِ افق های پیدا از عشق
و سپید شعرم
چرا ثانیه ها به یادت، روی گونه های من
سرخ می شوند
و چرا این فاصله ها
این فاصله های آخری، دم از نبض تنهایی می زنند
نبضی که تو را وا داشت
عشق را تقسیم کنی، به جدایی…

محمدرضانعمت پور
8 اردیبهشت ۱۳۹۹