در نقد باید به سه عنصر توجه کرد:
الف. واقعیت: منظور بیان آنچیزی است که واقعا در متن دیده می‌شود: دیدن و برجسته‌سازی نقاط قوت و ضعف در رویکردهای تحلیلی. دیدن و برجسته‌سازی نقاط ضعف در رویکردهای انتقادی با تصریح این که رویکرد ما انتقادی است و به نکات مثبت نمی‌پردازیم.
ب. مسئولیت‌پذیری: آوردن شواهد متنی مسئولانه برای هر یک از نقاط ضعف یا قدرت ذکر شده با هر رویکردی که نقد را آغاز کرده‌ایم.
ج. اخلاق: در این قسمت چالش‌های زیادی وجود دارد. برخی از صاحبنظران اساسا مخالف رعایت اخلاق نقد هستند و آن را لاپوشانی واقعیت تلقی می‌کنند اما عمدۀ صاحبنظران موافق رعایت اخلاق نقد هستند.
حال این سوال پیش می‌آید که چگونه اخلاق نقد را رعایت کنیم؟
پنج اصل جهانی در این مورد وجود دارد :
1.. نقد باید متمرکز بر اثر یا آثار صاحب اثر باشد و نه بر صاحب اثر
به عنوان مثال منتقد می تواند بگوید در این اثر خطای الف n بار تکرار شده
یا: من x اثر را بررسی کردم و دیدم که خطای مورد بحثم در n اثر وجود دارد.
2.. لحن نقد به جز در گفتمان‌های سیاسی رقابتی که بقای یک گفتمان مستلزم حذف گفتمان دیگر است نظیر انتخابات و …، در سایر گفتمان‌ها از جمله گفتمان‌های ادبی باید مثبت، ملایم، دوستانه و در جهت سازندگی باشد.
3.. در گفتمان‌های ادبی، ویرایش یا پیشنهاد یا دادن آلترناتیو از سوی منتقد عملی غیر اخلاقی است چرا که حق مالکیت مادی و معنوی اثر یا بخشی از اثر را زیر سوال می‌برد.
4. تشخیص دقیق فاصله کمال مطلوب از وضعیت موجود در آثار هنری از مهارتهای فنی است که منتقد اثر هنری باید داشته باشد تا بتواند نقش هدایتی خود را به درستی اعمال کند اما واجد شرایط آن بودن برای ورود به نقد امری اخلاقی به حساب می‌آید چون درجه سختگیری نقد باید متناسب با این تشخیص باشد.
5. باید توجه کرد که درجه سختگیری نقد با لحن نقد در تناسب نیست به عبارتی مجوز لحن تندتر را صادر نمی کند بلکه این آیتم متناسب با پیشینۀ توانمندی و سطح انتظار از صاحب اثر است.
آنچه گفته شد عمومی است و همه موارد آن با گفتگوهای این صفحه در ارتباط نیست. همچنین باید توجه داشت که این بیانیه‌ها مدام در حال به روز رسانی و تغییر هستند.