مادر

.

آفــرینش ،  از تمــام  هستِ  خویش 

یک  سبد  گل  ،  باغبان اش ، پرورید 

این سبد را ،  یک گلِ  او ، بود  ؛ ســر

نام ،  «مادر »  شد  ؛ چو ، دست عشق  چید 

حیـف ! از این  سولمــــاز ، و لطف بی بدیل 

تا . سمـــانه ش ،  پر کشد ! گل ،  پژمـرید

زندگی ،  این است : یک تخریب  و ساخت  

گر چه  لیـلاجی  ، قمـارد ؛ « هست »  باخت 

…………………………………………………..

درود بی پایان دخترم . 

ممنونم. گرامیدختم . 

.

.

جهانی شوق ام ؛ عین یک سحرگاه 

که نــورِ  دیــــــده آزاری  ، نـدارد 

نه ؛ گرما ، جانگزا، از تاب خورشید 

خنـکا ، نیـــــــــز ، بـازاری  نـدارد 

..دقیقـاً ، چهـره ای مینـو سرشـته 

گلی  نو  رُسـته، گل تر ، از فرشته …

نگــویم  وصـف  ؛ گیـرم ؛ لالمـــانی  

زمردن بدترست .کاری ؟ ندارد !؟

شکوهی بی نظیرت ، شال ، بسته 

به کشمیری، بوتو  ، ساری  ندارد  

……………………………………………..

درودتان دخترم . 

سپاس گرامیدخت مهربان . 

.
 

.

دختـــرم  ! بحـــر سپـاسم ؛ متلاطــم  گفتــار 

از قدومت،که شکوهی  ست؛مضـاعف غلیان 

شاد م ؛ از دیدن  و از رایحـه ی  لطـف حضـور 

لیـلی صـالـح  ، و مهمــانی من را ! چه ؟  گمـان 

بهتراین بود ؛ منـاعت ، به طبیعت ، می گفت :

آنچه که هست عیان؛ نیست نیازی ؛ به بیان 

………………………………………………

سپاسمندم بی نهایت .

دخترم بزرگمهرید . 

.

.

آن چه تکرار نگردد ؛ نشود  ساخت ؛  ز  نو

والدین ست ؛ نشود طرح  بِه انداخت ؛ ز نو 

پدر ، ار  رفتــه ؟ خـداوند، عـزیـز ش  داراد 

هوش دارید . که مـادر ، نتوان باخت ؛  ز نو 

ســید آل ابـو طــالبـی ، عـــالی نسبی است 

عــلـم حـق ، ز تو دیدم ؛ شود افراخت  ؛ زنو 

……………………………………………..

پسرم . ممنونم. بزرگوارید و والاتبار 

درود بر ایتان تا ابد 

.

.

هیچ لطـفی ،   ز کسی ، دیده  نشد ؛ بی منت 

مهــر ورزی ، به بهــای همـه ی هستِ وجـود 

کاش !  یک لحظه ، خدا بودم ؛ واحکام رسان 

قبله، مادر، بنوشتم ؛ همه اش، ذکر سجود 

یا ، اقلاً ،  دو  سه  فتـوا ، که همه ، نو ، باشد 

برگ  ویـــزای  بهشتی  ، دهـد ؛ و اذن  ورود  

می شود؟خوردن سوگند صفا ؛جز به رخش  

بخدا ! نیست صفـایی ؛ نشود  هیچ ! سـرود

………………………………………………

دخترم بزرگمهرید . 

همیشه ء من را ، مهر آگین دارید  

بی کرانه  سپاس !

.

.

نام  مادر ،  که به خاطر ، گذرد ؛  می بندد 

هردرو پنجره ای  را که، به سویی شده باز

هستی  ازامرالهی ، که به کُن شد . فیکون 

خواستِ اوست ؛ ز مادربشود.هست ،آغاز 

دست استاد ، مریـزاد ! صفـا ، می بخشید 

شوق  تشویق ، بسـازد؛ ز تهی دل ، سرباز 

دجله ای  نیست.و نیکی شده نایاب ترین

باش ! تا،دجله شود ؛ آب که نه؛خاک انداز

…………………………………………..

دخترم بیکرانه سپاس ها . 

درودت باد

.