اولیـن روز دبسـتـان ، که همـه ، دلهـره  بود 

بیخ دندان وشکرخـای ؛ به خواب ست ؛هنوز

کربلا..

………..

چادر ، بگیر ؛  از سر و  افطار من ،  بده

هر شب که گل کنی ؛ بشکوفی ؛ بهار را

 مفعولُ . فاعلاتُ . مفـاعیلُ . فاعلن

عباس ! ! !  بدره ی قمر آل هاشمی

عاشورای حسینی را ، در یادها ، باعتلا ، باز سازی می کنیم .

………………………..

چهره پنهان مکن ازمن؛که خدا راضی نیست

روزمن رو، به تباهی ست؛ بهِ از ماضی نیست

 پنسمان ؛ با ,, شصت- اشاره،، تُکمهء زنگی- مسی

 ای…بخشکی شانس ! شاسی ، بوده. شیفت  انفجار

وه ! چه تقویمی ست ! باگیسو نگار

روز تـاراست ؛ شـام این آشفته تار

سحـری ، دولت گل ، حـکم صفـا داد ؛ به باغ

فهـم تـلـویـحـی آن ؛ اصـل بـزهـکاری ، زاغ

.

تـاکــه ، پا در خم ، نشیند ؛ تـاک وحی 

 سری  بی  درد، دارم ؛ – دستمالی ،

 اگر ، باشد  –؟

با در گذشت بزرگ خاندان « بانو تبریزی » که حکم مادری (رضاعی)مان را داشتند . 

شاید ! نتوانم در خدمت باشم . 

.

دیگر ، ندا  ز میکده ، برکس ، نمی رسد

باغ ، چراغان  شده ؛ با  نسترن

مقـدم مهمـان ، سر چشم چمن

.

طبعش ، توانگر می شود ؛ نوکر ، که نو کرده ؛ قبا

پاس کردم  آس خود را ؛ ماندم ؛ و بی بی سیاه

همره م ، بر هم سرایی، غرغر معده ست . و  او

بی چاره دولتی ! که  ندارد ؛ به چپ ، چپی

در خلسه ، چاپ چاپ ، ندارد صدا !  گپی !

خواب م ، آشفتی ؛ و ژولید  ؛ سر و  دستارم

جوخه ء باند خیال ات ، به حراست ، مانده ؟

قلـب  ابراهیــم را ، آتش ، چه آسـیبی  رسـاند ؟

عشق ، هاجر شد ؛ دراین مرثیه، سارا، جان به لب

کودکی ، بود ؛ و هزاران شور و  شر و آرزو 

پابه سن ننهاده؛ خواهدنقش ؛تا، چیزی شوم