مخمس با تضمین غزلی زیبا از استادسید مجید باقری

تا که بتوانم سپرد این راه بی همراه را
یار خود کردم شباهنگام اشک و آه را
من نه آن مستم که نشناسم به هر ره چاه را

می‌پرستم در مرام عشق روی ماه را
عاشقان دانند حال این دل گمراه را

رام کردم توسن خود تا مجال صبح وصل
فیض خواهم برد آیا از کمال صبح وصل؟
دل پریشان‌است تا بیند جمال صبح وصل

آن خروس بی محلّم کز خیال صبح وصل
می خروشم ناگهان این فرقت جانکاه را

در بیابان بلا بسیار کردم جستجو
تا بیابم جلوه‌ای ازآن نگار خوب‌رو
همچو مجنون در پی لیلی دویدم کو‌ به کو

آتش عشقی که جان را روشنائی باد از او
عاقبت خواهد گرفتن دامن این کاه را

آرزوهای طویلم راه بی فرجام داشت
دل میان سینه جنبشهای ناآرام داشت
وحشتی خاموش و تلخ از مرگ ناهنگام داشت

شوق موج گیسوان فرجام حیرت‌فام داشت
چون به عزم لعل سیرابش بریدم راه را

طفل ابجد خوان چه داند دلبر و اوصاف عشق
همچو فرهادی بباید در خور اوصاف عشق
کِی زند هرکس ندارداشک خونین لاف عشق

تا گزیر از شهپر سیمرغ دارد قاف عشق
بسته‌ام بر شاهبال بادسیران آه را

مرغ خونین بال عشقم تاکه بال و پر گشود
عقل را طی کرد و بر ملک جنون آمد فرود
وادی عشق‌است و کار عقل انکار و جحود

عقل چون آئینه را مغشوش خود رائی نمود
در جنون هم‌کاسه کردم دلبر دلخواه را

غم‌تباریهای دنیارا بهل کز یمن عشق
بی قراریهای دنیارا بهل کز یمن عشق
دل فگاریهای دنیا را بهل کز یمن عشق

کج مداریهای دنیارا بهل کز یمن عشق
دور گردون کرده‌ام تسبیح بسم‌الله را

من بجای کعبه طوف دوست میخواهم نه غیر
روی گرداندم زمحراب و زمنبر سوی دیر
گفتم ای واعظ که گفتی این مرامت نیست خیر

من مسلمانی جنونزادم که در اطوار سیر
عاشقان دانند حال این دل گمراه را