مخمس نیلوفرانه

گفتی زبودن ها، سرودِ زندگانی
غم های جانکاه و بلای آسمانی
بس نکته ها دانم، تو هم این نکته دانی

گاهى اسیرت مى کند بى همزبانى…
گم مى شوى در کوره راهِ بى نشانى…

وقتی دلت را بُرده گیسوی نگاری
شب تا سحر، خاموش، لیکن بی قراری
از تجربه دارم به دوشم کوله باری

حتى توانِ ناله کردن هم ندارى
زیرِ هجومِ دردهاىِ آنچنانى…

وقتی نداری زو نشانی تارِ مویی
توسن نداری زیر پا ، راهی بپویی
با کس مگو چیزی، در این عصر دو رویی

اصلاً چرا لب وا کنى…چیزى بگویى…
وقتى پُرى از نعره هاى ناتوانى؟

دنیا گهی غم می دهد گه می ستاند
گاهی براند، گاه سوی خود کشاند
گیرم که دنیا هم تو را از خود براند

دنیا اگر قدرِ تو را هرگز نداند
دیگر چرا خود را به بندش مى کشانى؟

خواندند یاران بر تنِ دریای نورت
ماندی تو با شب، با سرودِ بی عبورت
اکنون زند غم تیشه بر پای غرورت

در راهِ بى برگشتِ ایّامِ حضورت
گاهى توقف کن که از “خود” جا نمانى!

راهِی ست  زیبا و تو را گویم  دعا کن
صد ها گره باشد به دل ، اینگونه وا کن
از توسن نفسَت رَهِ خود را جدا کن

گوشِ دلت را از شکایتها رها کن
تا بشنوى تصنیف هاى آسمانى…

دل را طبیبی هست و می گویم برایت
آری به دستش دیده ام ای جان دوایت
پندی دهم گر بشنوی، شادی سزایت

آرام مى گیرد دلِ دردآشنایت
وقتى به بالینش ” اَلَم نَشرَح…” بخوانى

مردابِ غم، دانم گرفته تار و پودت
باشد هوای بوسه های پاکِ رودت
گر رود هم ای گل دگر قسمت نبودت

نیلوفرانه مى توانى از وجودت
آلایشِ مُردابها راپٓس برانى…

دارم دعایی در امانِ  عشق باشی
جان بخش من ، تو جاودانِ عشق باشی
خورشیدِ رخشان آسمانِ عشق باشی

در باغ جانت باغبانِ عشق باشى
حتى اگر تنها شوى…تنها بمانى…

یک قطره هم دریاست بی اندازه وقتی
در سینه ات غوغاست بی اندازه وقتی
آری دلت تنهاست بی اندازه وقتی

تنهایى ات زیباست بى اندازه، وقتى
حس مى کنى یک ذرّه در یک کهکشانى… .

امواج یکتایی تو را دَر می نوردد
دانی چه غوغایی تو را دَر می نوردد؟
زیبا چه نجوایی تو را دَر می نوردد؟

نجواى زیبایى تو را در مى نٓوٓردٓد
وقتى به جانت عاشقى را مى چشانى

مخمس فوق با تضمین غزلِ زیبای “نیلوفرانه” از سرکار خانمِ “غزل آرامش” سروده شده است.