منظومه مهتابی (قسمت دوم)

ادامه منظومه مهتابی (قسمت دوم)

چه دشوار است در اوجِ قشنگی
در این احساسِ نیک و پاک ِ رنگی

مخاطب مست دیدارِ اِلهی
فضا قُدسی چو عرشِ کِبریایی

قلم مجنون و شاعر بیخود از خود
همه در حسرت جشن سِپَهبُد

بگویی سرنوشتی سخت غمگین
وصالِ آدمی با جنسِ ننگین
………………………………………………..
قدیما رفت و نور معرفت مُرد
هوس ایمان آدم را یه جا خورد

شد اَفسانه زَفافِ ماه و خورشید
عَطارد مُرد و زُهره سنگ خایید

مریخِ سبز و پُر آب ِ بهاری
شده جولانگهِ خاکِ صَحاری 

جُزام اُفتاده در اَندام برجیس
طراوت در زُحَل ، گردیده ترخیص

پلوتون ، منجمد ،تاریک و بیمار
دلش مَملوّ از نپتون ولی زار 

حدود چهارصد میلیون ستاره 
همان حُضّارِ جشنِ نیمه کاره 

فرو رفتند در بُهتی فراگیر
فرو ماندند در فریادِ زنجیر

هزاران سال شد ،، تاریخ پوسید
به اَشکِ آدمی ،اِبلیس خندید

ولی آن چهارصد میلیون ستاره
گواهِ قلب های پاره پاره

زِ فرطِ ناله و فریاد بسیار 
اگر چه لال گشتند و عزادار

هزاران سال رفت و لیک ،ماندند
هزاران بار رقصیدند و خواندند

هنوزم نور می پاشند و نقره
هوادارِ مَه و خورشید و زهره

نکردند باور این اَندوهِ سنگین
نشد مقبولشان این عهد ننگین

هنوزم رقص و شادی پایدار است
هنوزم آرزو دنباله دار است
…………………………………………………………..
یقین دارم مخاطب در شگفت است
که شاعر مُهمَل و بیهوده گفته ست

سخن بود از قدیما و مَودّت
دلای بی غرض ، مهر و محبّت

یهو از مبحث فرش زمینی
سفر کردم به عرشِ آسمانی 
………………………………………
تمام درد ما از غِفلت ماست
دقیقاً هر چه هستیم از خودِ ماست

قدیما مُنتَسب بر آفرینش
تفکّر را کُنی اَبزار بینش

قرار این بود جاویدان بمانیم 
فقط آواز خوشبختی بخوانیم

نه بحثی بود و نه سختی و کاری
نه دردی بود و نه درمان و باری

نه حرفی از حدود و خیر و شر بود 
نه پول ،ابزار عالی بشر بود

نه ظلمی بود و نه ،کج گونه فکری
نه خِبطی بود و استغفار و ذکری

قرار این بود ، خوش باشیم و در کار
بگردیم همچو سیّارات ، بسیار

هزاران کهکشان و گیتی و راه
هزاران راز در بیراهه و راه 

کُراتی غول پیکرتر زِ خورشید
علومی ناب را بر بنده بخشید

هزاران نوع، جاندار و خزنده
حدوداً سی هزار گونه گزنده

گیاه و جامد و حیوان و کانی
هزاران دانش و سِرِّ نهانی

فلات و جُلگه و کوه و دَر و دشت
کویر و دَرّه و دریا و گُلگشت

گهی سرد و خُنک ،گاهی چه سوزان
دمی می خندی و یک دَم، گُدازان
……………………………………………………..
جهان را نیست سختی و مَشِقَّت
بَری باشد خدا از رنج و مِحنت

بنا فرموده دنیا را به نرمی
فشرده دست انسان را به گرمی

خدایی کو (که او) بزرگ و لایزال است
و توصیفش یقین ،اَمری محال است

حکیمی که به جز اَسرار حکمت
به جز رحمانیت،عشق و مَوّدت

 به جز زیبایی و احساسِ لذّت
به جُز تقدیر و فَرُّ و جاه و عزّت

نکرده خلق ،چیزِ دست و پا گیر
نبسته دست و پای ما به زنجیر

به انسان قدرتی را او عطا کرد
که بر کون و مکانش ، مقتدا کرد

و آن قدرت که مبنای بشر شد
به یُمنِ آن بشر ،سالار و سَر شد

نه علم است و نه زور و قدرت و زَر
نه مَدح و نه دعا و ذکرِ بهتر

عطا فرموده بر انسان زِ جودش
صفای عقل را ، از تار و پودش
…………………………………………….
ولی افسوس ، جای اِستفاده
از این گنجی که در آدم نهاده

به جای اِکتشاف و عشق بازی
سکونت در سرای بی نیازی

رسیدن بر دیار دور دستان
جهانی عاری از میّت پرستان

رَه اندیشه پیمودن و رفتن
و یا حَدّاَقل دُردانه گفتن

رموز آفرینش ، مشق کردن
بَسی اَندیشه را سرمشق کردن

مریخ و مشتری و راهِ شیری
رها گشتن از این داغ اسیری

اِراده کردن و مِیسور گشتن
به مانند خودش ، مَسرور گشتن

چنین نیروی بی پایان و ممتاز
به نادانی و مَستی ،گشته دَمساز
………………………………………….
چه شد اینگونه ماتم پروراندیم؟؟
چه ساده جهل را ، ترجیح دادیم

جهان سَرتا سَرش مبنای عقلی ست
چنین ظلمی در آن هرگز روا نیست

کمی اَندیشه و لَختی نِگَه کن
حَذَر از این مسیرِ پُر گُنَه کُن

به حکم عقل ،این نیروی بی مَر
خداگونه به کارَش گیر و باور

بزن دستی به اَسرار نهانی 
بِپَر تا اِنتهای کهکشانی

پایان قسمت دوم ….ادامه دارد 

علی احمدی (حادثه)

پیشنهاد می شود جهت تجمیع مفهوم شعر از قسمت اول مطالعه گردد…