مهاباد، شهری میان ماه و مِه

از رویش سبز دشت، سپیده دمِ تنیده‏ ی اندیشه می‏ آید.
با بوی تُرد کلانه و پنجه ‎کش.
مهاباد، ترانه‏ ی سبزی می‎خواند،
در چشم های بیدارِ مادرانِ همیشه‌ امید.
در گل‌های قرمز قالیچه‏ ای خشتی.
مهاباد، همیشه سبز است،
در نگاهِ معصومِ دخترانِ همیشه بهار،
در پهندشتِ روشنِ انتظار.
مادر، قالیچه می بافد در میانِ ماه و مِه، بلند و والا، همچون شولایِ شب،
و طنین آرامِ تارو پودِ عشق،
می تپد در جینگ جینگِ النگوهای دختری از جوهرِ شب.
دست هایی مهربان،
برای تو،
به یاد تو،
و به عشقِ تو
پدر را همین نگاه بس است، جلیقه بر تن، با موهایِ ژولیده‌ای که نوازش می‏ خواهند،
و رو به شرقی ترین خیالِ فراموشی ‎اند، در حصار شب.
دستهایی از جنسِ مهربانی،
دستهایِ تو،
و به عشقِ تو.
از بافت فرسوده‌ی شهر، بوی خنک پاییز می‏ آید، با برگ ریزانِ ریزِ باران،
و پدر، مردِ همیشه بیدارِ خانه، نان به دست،
با بوی تُرد کلانه و پنجه‎ کش، مسرور.
لهجه ‏یِ زیبایش، اصالتِ سبزی را متکلم است،
در بحبوحه ی باران‌های تُردِ دشت.
و هوا،
هوا، به جذاب ‏ترین درجه‎ یِ جغرافیایی، متمایل است،
در دامنه‏ یِ رشته‎ کوه‎هایِ مِه گرفته، شبیهِ صدای خاطره‌ ای خشتی،
که در حریرِ دستانش می پیچد. دستانِ پر از مهرِ پدر.
مادر می‏ بافد، تار و پودی از جنسِ ابریشم.
ابریشمِ موهای دختری آزاد، و رقص دختری در واژه واژه ی‏ شعرِ زیستن.
دختران، زیبا می‏ شوند، وقتی می‎رقصند در جینگ جینگِ النگوهایشان.
و زلفکان شبرنگشان در طعمِ خیالِ قالیچه، نمایان. خشتی از آرزو می‌ بافند.
حُجره‎های پیرامون، دوامِ عشق دارد، در کُنجِ دِنجِ هر دلِ گرمی، آواز خدا.
و شب‌های شهر در گنبدهای فیروزه ‏ای و ستون‎های سنگی،
بوی مطبوعِ زندگی می ‏دهند.
مهاباد، همچنان همیشه سبز است،
و زندگی، و زندگی، زیباترین علت هر روزِ آغاز،
در جینگ جینگ النگوهای دخترانِ نان،
بوی شکرگزاری می دهد.
بوی رستاخیز، بویِ تُرد خدا.

#معصومه_محمدی_سیف