نیلوفرانه

خواندی زبودن ها، سرودِ زندگانی
غم های جانکاه و بلای آسمانی
بس نکته ها دانم، تو هم این نکته دانی؟

گاهى اسيرت مى كند بى همزبانى…
گم مى شوى در كوره راهِ بى نشانى…

وقتی دلت را بُرده گیسوی نگاری
شب تا سحر، خامُش ولیکن بی قراری
دانی عزیزم، تجربه دارم، که آری

حتى توانِ ناله كردن هم ندارى
زيرِ هجومِ دردهاىِ آنچنانى…

وقتی ز او نبوَد نشان، یک تارِ مویی
توسن نباشد زیر پا ، راهی بپویی
با کس مگو چیزی، در این عصر دو رویی

اصلاً چرا لب وا كنى…چيزى بگويى…
وقتى پُرى از نعره هاى ناتوانى؟

دنیا گهی غم می دهد گه می ستاند
گه دافع و گه ذرّه بر خود می کشاند
گیرم که دنیا هم تو را از خود براند

دنيا اگر قدرِ تو را هرگز نداند
ديگر چرا خود را به بندش مى كشانى؟

خواندند یاران سوی آن دریای نورت
ماندی تو با شب، آن سرودِ بی عبورت
اکنون زند غم تیشه بر زخمِ غرورت

در راهِ بى برگشتِ ايّامِ حضورت
گاهى توقف كن كه از “خود” جا نمانى!

یک راهِ زیبا باشد و گویم، دعا کن
صد ها گره باشد به دل ، اینگونه وا کن
از توسن نفسَ ت رَهِ خود را جدا کن

گوشِ دلت را از شكايتها رها كن
تا بشنوى تصنيف هاى آسمانى…

دل را طبیبی هست و می گویم برایت
آری به دستش دیده ام ای جان دوایت
پندی دهم گر بشنوی، شادی سزایت

آرام مى گيرد دلِ دردآشنايت
وقتى به بالينش ” اَلَم نَشرَح…” بخوانى

مردابِ غم، دانم گرفته تار و پودت
باشد هوای بوسه های پاکِ رودت
گر رود هم ای گل دگر قسمت نبودت

نيلوفرانه مى توانى از وجودت
آلايشِ مُردابها را پَس برانى…

دارم دعایی تا که آنِ عشق باشی
جان بخش من ، تو جاودانِ عشق باشی
خورشیدِ رخشان آسمانِ عشق باشی

در باغ جانت باغبانِ عشق باشى
حتى اگر تنها شوى…تنها بمانى…

یک قطره هم دریاست بی اندازه وقتی
در سینه ات غوغاست بی اندازه وقتی
آری که دل تنهاست بی اندازه وقتی

تنهايى ات زيباست بى اندازه، وقتى
حس مى كنى يك ذرّه در يك كهكشانى…

امواج یکتایی تو را دَر می نوردد
دانی چه غوغایی تو را دَر می نوردد؟
زیبا چه نجوایی تو را دَر می نوردد؟

نجواى زيبايى تو را در مى نَورَدَد
وقتى به جانت عاشقى را مى چشانى

پ . ن
مخمس با تضمین غزلِ “نیلوفرانه” از سرکار خانمِ “غزل آرامش”