هذیان

سایه ای گرچه در دل و جانی
دیدنت هم ندارد امکانی
من ندانسته بودم آنجایی
وازچه رو بی سبب هراسانی
می دوم می دوم به دنبالت
می روی می روی شتابانی
آرزو می کنم که برگردی
تو مرا ارجمند جانانی
در گلستان خاطرم انگار
غنچه های شکفته را مانی
من کویرم که تشنه ی آبم
تو همان قطره های بارانی
روزگار خزانی ام حتی
مژده ی شوکت بهارانی
من اگر با تو مهربان هستم
مهر ورزی به من دوچندانی
در وجودم تو قوت قلبی
در نهادم همیشه تابانی
همتت بخردی و دانایی
فرصتت صرف رفع حیرانی
دامنت محفل بهار است و
شور و اندیشه ی شکوفانی
می نهد پا نسیم در آنجا
با پیام از گلی و ریحانی
این تو هستی که در غم غیری
تو دل دردمند ایرانی
می تکانی غبار قلبم را
در سکوت زمان به آسانی
گوهر خالصی هنرباری
مثل آن ابرهای نیسانی
سرزمین دلم تو را جوید
این تو هستی که حکم میرانی
باز می گردی و همان لحظه
پاسخم می دهی که می دانی
از نوای دلم خبر داری
نکته های نگفته می خوانی
گرچه از آرزوی من اکنون
نه بنا مانده و نه بنیانی
دور از دوستانت که باشی
پرت از مهر روزگارانی….
صفحه ی خاطره ورق می خورد
توی ذهنم تو صحنه گردانی…
صبح پستوی خاطراتم را
روشنای شکوفه زارانی
راه می افتی از ته دیدار
لابه لای هواس پنهانی
آسمان صاف شد هوا خندان
بعد می بینمت درخشانی
بوی عطر بهار نارنج است
طعم دیدار تو ، نمی دانی
بی تو بودن چقدر دشوار است
باشکوهی به کوه می مانی
دست من را گرفتی و رفتیم
مثل یک کودک دبستانی
باد بوی گلاب می پاشد
بر سر و روی بی گلابدانی
در فراز هوا همان لحظه
می کند مرغکی غزلخوانی
کم کمک از هوا فرود آمد
بر سر تک درخت عریانی
گفته بودم بمان که بی وقفه
باز می گردی و گریزانی…
دردمندند لحظه هایی که
دور از سمت دوستدارانی
حال آدم گرقته است انگار
طاقتت طاق می شود آنی
پشت البرز می لمد خورشید
من فقط هستم و بیابانی
بر لب آهنگ حسرتم مانده
می خورم غصه از پریشانی
نیستی در کنارم ولیکن
در میان دلم گروگانی