نگران گوسفندان بود.
چوپانی که عاشق درخت بود.
و زیر سایه‌ی هیچ کس، گوسفندی نمی‌خورد.
صدا می‌زد گوسفندان را به اسم کوچک طبیعی‌شان.
بیدار می‌شد و صبح تر از خورشید به مزرعه‌، سلام می‌کرد.
دستانش روی سپیدی کبوترها، نوازش مهر بود
و در آغوش سبز درخت، سرخ‌ترین سیب لبخند.
او مثل آدم‌های اینجا نبود.
چوپان چشم‌های مزرعه را همیشه می شست.
و نمی ترسید هیچ پرنده ای، از شانه های مترسک دشت.
چوپان گویا گوسفندان را می کاشت.
در روح غنی دشت تا بیشتر شوند.
هر بار که برمی گشتم، گوسفندان بیشتری می دیدم.
شاید بخاطر همین بود که سگی میان گله نبود
و هیچ گرگی در کمین.

معصومه محمدی سیف، 15 دی 1398

کاربرانی که این شعر را پسندیده اند (3):

رسول رشیدی راد

مینا یارعلی زاده

محمدرضا نعمت پور

کاربرانی که این شعر را خوانده اند (8):

ایمان کاظمی (متخلص به ایمان)

محمدرضا نعمت پور

محمدعلی رضاپور

نظرها 6

رسول رشیدی راد
دی 17, 1398

با سلام و درود خدمت شما سرکار خانم محمدی
زیبا بود

چوپان گویا گوسفندان را می کاشت.
در روح غنی دشت تا بیشتر شوند.
🌹🌹🌹🌹🌹

پاسخ
- دی 18, 1398
  
  سلام و احترام
  متشکرم از محبت شما استاد عزیز
  زیبانگاهید بزرگوار
  🌹🌹🌹🌹🌹
  
  پاسخ
جواد مهدی پور
دی 17, 1398

💐💐💐
درود بر شما

پاسخ
- دی 18, 1398
  
  متشکرم از محبت شما استاد عزیز
  زنده باشید.
  🌺🌺🌺
  
  پاسخ
مینا یارعلی زاده
دی 17, 1398

🍃🌷🌷🌷

پاسخ
- دی 18, 1398
  
  ممنونم عزیز دلم
  🌹🌹🌹🌹🌹
  
  پاسخ

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

کنار دوده ی سیگارَت بخار چای پریشان بود
دلیل قُل قُلِ قلیانت عبور از شب تهران بود

بر استکان اساطیرت شکوه دولت شاه عباس،
در ابروان کمانگیرت نشان آرش دوران بود

به قهوه خانه ی چشمانت چه پرده ها که نمی خواندم
که نقش رستم دستانت پر از حماسه ی پنهان بود

پیام قصه ی تهمینه، درام رستم و سهراب است
تمام غُصه ی آئینه فریب خوردن انسان بود

در این شبانه ی جنجالی میانِ پرده ی نقالی
ببر مرا به همان حالی که عشق مرشد شاهان بود

تمدنی و مباهاتی، نگاره ها و عماراتی
که تخت سلطنت جمشید در اوج کوه نمایان بود!

و داریوش خردمندی، کتیبه های فرهمندی،
پیام صلح خوشایندی که روی لوحِ زرافشان بود!

سوار موج خلیج فارس بتاز کوروشِ خاک پارس
به سوی آتش اسکندر، که نوح حامل طوفان بود

میان سینه ی تبدارم دوباره شور خزر دارم
ببار ابر تب آلوده به جنگلی که گلستان بود

بریز قهوه ی تلخی چند، بنوش شعر مرا با قند
که حال فال غم انگیزم شبیه پرچم ایران بود…

« ناهید سعیدی »

تازه ترین نقدها