گاهی اوقات

گاهی اوقات

گاهی اوقات دل از کُلِّ جهان می گیرد
پیشِ چشمت ، همه خاطره ها می میرد

گر چنین حال و هوایی یَقِه ات کرد ، بدان
عاشقی ، از همه آمار تو را می گیرد

گاهی اوقات رَهِ سینه کُنَد گم ، نَفَست
عشق بی معنی و بیزار شوی از هَوَست

حِسّ و حالی اگر اینگونه سُراغت آمد
شک نکن می شوی آزاد ، زِ بندِ قَفست

گاهی اوقات به هر کس نِگری بیگانه ست
هر حقیقت که تو آموخته ای ، افسانه ست

غم مَخور، چون شده روحت متعالی جانا
بِپَر از خاک که افلاک تو را کاشانه ست

آرزوهای تو گاهی چو سَراب است ، سَراب
نقشه هایت همگی نقشِ بَر آب است ، بَر آب

هیچ کس عارض تو نیست ولی می بینی
حال و احوال تو هر لحظه خراب است ، خراب

حتم دارم که شنیدید ، به هر مفسده ای
حکمتی هست که همواره ثواب است ، ثواب

دِه تو تغییرِ روش ، تا که سعادت یابی
وَر نَه هر لحظه دلت داغ و کباب است ، کباب

گاهی اوقات شود چیره به تو خشمی سخت
مسخ می گردی و بر قامت خشمت چون رَخت

پُرسشی ساده ولی ناب ، بگو خشم چه هست؟
دیگری خِبط کُنَد لیک ، تو گردی بدبخت؟

گاهی اوقات بلندی ، گَه گُداری پَستی
گاه در سوگی و گاها ، خوشی و سَرمستی

خوب یا بد همه زاییده افکار بُوَد
هر چه ترسیم کُنی در نظرت ، آن هستی

گاهی اوقات بَدَک نیست کمی دور شوی
با خودِ غمزده ات در طَرَب و سور شوی

ذهن خامُش کُنی از ، بندِ عقاید بِرَهی
عقل گردن زَنی و واله و مسرور شوی

گاهی اوقات اگر حکمت گاهت دانی
جای ظاهر دو سه خط سِرِّ مُعمّا خوانی

شوی آزاد زِ اندوه و غم و حسرت ، چون
بنده آنی همیشه که به بندِ آنی

علی احمدی ( بابک حادثه )