27 شهریور؛ روز شعر و ادب پارسی و روز بزرگداشت استاد شهریار

گر چه ماندم دور از حیدر بابا
دور از بابای حیدر ای رها

پای اشعاری از اویی نام شد
نام او جاوید از او یادها

17 / 01 / 1399

بند : 6

گر چه تدبیری دلا تقدیر هان
باعثی شد دور از هم یک زمان

رو به پایان عمر فرصت لا دلا
آن حلاوت زندگی در بین ما

شد فروکش آن حلاوت زندگی
دیر شد دیدارمان درماندگی

با تو دیداری بکردم آن زمان
گم میان در بینمان زیبا رُخان

هر یکی را سرنوشتی بی گمان
شد برایم بی گمان پنهان همان

جای بس افسوس فوتی وقت را
مرگ و میر آمد جدایی بین ما

مرگ و میری در کمینی انتظار
آن زمان آید توانی لا چکار

جای بس افسوس دلتنگی مرا
لحظه را فوتی بکردم در عزا

بند : 7

بر جوانمردان جهانی احترام
دوستی حق را رعایت بی کلام

حق نمک نان را رعایت هر زمان
گر شتابان بگذرد عمری گران

این جهان فانی ، نمی بینم وفا
بی وفا دنیا گرو مرگی فنا

برگذر ایام گر افسوس ها
می خوریم آنسان گذر ایام را

گر چه نامردان دنیا بی شمار
پر ثمر ده عمرشان لا در دیار

زندگی دارند کوتاهی دلا
پای کوهی زندگی با فقرها

خود گواهی می دهم او را ثنا
گر ملاقاتی کنم با او دلا

با پذیرش عذر دوری از گناه
هر خطایی عفو خاطی عذرخواه

بند : 8

یاد ایامی کنی چاووش را
میر اژدر را کنی یادی دلا

در فضایی ده طنین انداز بود
انعکاسی همچو یک آواز بود

سمت دیگر رستم عاشق را نگاه
با نوازش ساز موزون گاه گاه

نغمه ای می خواند با سوزین غمین
با چنان حالی که با عشقی یقین

یاد داری با کدامین اشتیاق
کودکی ایام را یادی وفاق

بال و پرها می گشودیم آنچنان
سمت صوتی پَر چو هر یک طائران

بند : 9

شنگل آبادی دیاری با صفا
پُر ثمر با میوه معروفی دلا

عاشقی سیبی به معروفی نما
آبداری پُر ثمر ده میوه ها

گاه مهمان آن مکانی می شدیم
سنگ جانب بر درختی می زدیم

از درختی گاه به گه سیب را
سنگ پرتابی فرو آن میوه ها

با چنان رؤیای شیرین روزگار
بسته نقشی خاطراتی بی شمار

گر چه ذرّاتی وجودم اعتراف
عشق جاویدی وجودم همچو آف

آن مکان را یاد ، عشقی کودکی
رو به افزون لحظه عشقی کوچکی

بند : 10

برکه خشکی خوش نمایی را نگاه
با سفیدی بالهایی غاز راه

می کنم یادی ز قوری گول دلا
پُر ز غازی ابیضی پَرها گشا

با وزش سرمای بادی موسمی
چون ترنّم سازها رؤیت همی

شد طنین انداز همچون نغمه ای
در فضایی آسمانی لحظه ای

با مناظر چشم اندازی بهار
چون خزانی دلگشایی آشکار

با چمن زیبای هر فصلی نما
سینمایی پرده هایی جلوه ها

از برابر پرده چشمانم گذر
چون فصولی سالهایی دیده ور

با فکوری کُنج خلوت خانه ای
انفسی سیری بکردم لحظه ای

هر یکی از فصل ها را یک به یک
بگذراندم از نظر ها یک به یک

بند : 11

با طنین انداز صوتی چاوشان
بدرقه هر کربلایی آن زمان

از قراچمن تداعی یاد شد
نغمه امواجی طنین در باد شد

این کسان پویندگان راه دین
عاشقانی زائرانی با یقین

آزمندان را هم اینان خارچشم
مخلصانی پاک زائر یار چشم

جای بس افسوس بی دینی نما
سمت خلقی با تمدّن بین ما

با تمدّن کذب هایی روبر
خالی از ایمان نه باور گر نکو

همچو گرگانی که میشان را فریب
ضربتی خوردیم نابودی قریب

بند : 12

با حِیل دادند فریبی آن چنان
بی محبّت قلب هایی شد عیان

پاک از لوحی محبّت عاطفه
با زبانی چرب و نرمی ناطقه

آن چنان دادند خلقی را فریب
این سیه بختان روشن عن قریب

سرنوشتی گر عوض شد جان من
گر چه الگو لا عملکردی به فن

مانده در دل فکرهایی را ببین
زن به تاریخی ورق عهدی عتیق

گر چه اوضاعی ببینی در جهان
جای صلحی آشتی خشمی عیان

جان هم انداختندشان دشمنان
ملّتی با ملّتی درگیر نان

چون به خاطر جیفه دنیایی دلا
قتل و خونریزی بشد در بین ما

بند : 13

کن نگاهی چشم خلقی را دلا
با جگر بس سوزناکی اشک را

گونه ها را سرخ کردش آتشین
همچو خونی رؤیتی صورت غمین

پاک فطرت آدمیّت بین ما
آن کسانی خالص انسانی کجا

دور از جهلی مکدّر زنگ ها
چون زلال آبی نما در بین ما

خنجری عاقل نمی بندد کمر
فکر عاقل هر کجایی پر ثمر

جای بس افسوس نابینا کسی
لا رها از جیفه دنیا کرکسی

چون کمندش هر چه افتد لا رها
جز به یک حالی بمیرد تا رها

آرزو آن شادمانی سرنوشت
یاد آور دوزخی آلام کشت

با زیارت حج مسرّت عیدها
شادمانی خلق دنیا برملا

هان چه شد حالا هوایی دیگری
جای شادی شد غمین خود بنگری

گوئیا آلام دردی شد بهشت
جای جنّت دوزخی بر عکس کِشت

در عزاداری چه شادی ها نما
در عروسی با عزاها جلوه ها

بند : 14

باد تندی را چو بینم ناگهان
یاد برگ افتاده افتم در خزان

برگ ریزانی کند با بادها
سمت کوهی روستایی جا به جا

یاد آهنگی رحیل افتم دلا
شیخ اسلامی به صوتی با نوا

دلنشین نجوای او را بشنوم
معنوی افکارهایی باورم

یاد آن روزی بیفتم آن چنان
با شنیدن نغمه آوا مردمان

پود و تاری دل به آهنگی حزین
همچو سازی ارتعاشی همچنین

دلنشین حُزنی به هر چیزی اثر
هر وجودی را شعوری با ثمر

اشجری را کن نگاهی با سخن
سر فرو تعظیم خالق را به فن

بند : 15

پُر مبادا چشمه سنگی آب ها
از شنی با قلوه سنگی پُر دلا

دور از دستی خزانی باغ را
هر زمانی رو به سبزی جلوه ها

هر کسی عابر سواری رهگذر
از مکانی چشمه جاری جلوه گر

می کند اُتراق حتّی لحظه ای
تشنه ای سیراب با سرچشمه ای

خوش به حالت چشمه با آبی زلال
خوشگوارا آب داری بی زوال

دور از تشویش خاطر لا حزین
سرخوشی ها می کنی خلوت نشین

بی کران آفاق و انفس را کنی
هر کجا ناظر به سیری دیدنی

آسمان نیلیِّ آبی را نگاه
می کنی سرخوش شوی تا صبحگاه

خوش به حالت چشمه سنگی با زلال
خلوتی داری چو خضری بی زوال

ولی اله بایبوردی

26 / 05 / 1398