تروما

در بينِ انواعِ تروماها، ترومايی كم‌تر شناخته شده به نامِ “پس‌آيند” يا “après-coup” وجود دارد كه فرد “مدت‌ها” پس از مواجهه با واقعه، به آن دچار می‌شود.
به عنوان مثال وقتی يك شخص، تازه پس از بلوغ متوجه می‌شود دستمالي‌هایی كه در دوران كودكی از طرفِ يكي از اعضاي فاميل در قبالش انجام شده‌اند، در واقع “تعرض جنسی” به حساب می‌آيند؛ از آن پس در چنگالِ “ترومای پس‌آيند” گرفتار خواهد شد.

ترومای پس‌آيند نه تنها بر اثر تعرض‌های جنسی، بلكه به واسطه‌ی تمامِ رخدادهايی كه قابليتِ فعال‌سازی تروما دارند، ظاهر می‌شود، از جمله محدوديت‌ها و تعرض‌هاب روحیِ پيشين كه شايد به واسطه بي‌خبری، سال‌ها از مواجهه با آن‌ها آسوده بوده‌ايم.

بخشِ قابل‌توجهی از مهاجران كه ايران را به مقصد كشورهای آزاد ترك كرده‌اند، معمولا از قربانيانِ ترومای پس‌آيند خواهند بود.
زيرا آزادیِ حكم‌فرما بر محيطِ جديد، اين آگاهی را به صورت تجربی به آن ها مي‌بخشد تا آن قِسم از “تعرض‌های روحی-محيطی يا محدوديت‌های مدنی” كه پيش از اين در زمانِ زيستن در وطن، ناديده يا كم‌رنگ می‌اِنگاشتند؛ به يكباره بهانه‌ای برای شكل‌گيریِ “ترومای پس‌آيند” شوند.

نجيب محفوظ_نويسنده‌ی مصری_ باور داشت “وطنِ انسان جايي نيست كه در آن متولد شده باشد؛ بلكه جايي‌ست كه در آن، تمامِ تلاش‌هايش براي فرار به پايان برسد.”
“محفوظ” ظاهرا نويسنده‌ای خوش‌خيال بود كه معتقد بود چنين “فراری” اساسا “پايان‌پذير” خواهد بود… زيرا تروماها، بندهای انگشتانِ ما قربانيانِ خاورميانه هستند كه با لمسِ هزارباره‌ی دستگيره‌ی چمدان‌ها نيز پاك نخواهند شد!

منبع: پی.او.وی