جامعه‌ی مدنی

اصطلاحِ “جامعه‌ی مدنی”_در یکی از ساده‌ترین تعاریفِ آن_به آن بخش از جامعه اطلاق می‌شود که از لحاظِ آگاهی، امکانات و البته منابعِ مالی، تواناییِ تاثیر مثبت در روند اصلاح یا تغییرِ سیستم‌های حاکمیتی را دارد.

جامعه‌ی ایرانی در سراسرِ تاریخِ مواجهه‌ی خود با حاکمان، همواره از فقدانِ “جامعه‌ی مدنی” رنج برده است. به جز بحثِ فقدان، عمدتا آگاهیِ توده‌ها نیز نسبت به اهمیتِ وجود این بخش‌ از جامعه در سطح حداقلی قرار داشته است.

اما ایرانِ امروز احتمالا با مشکلی پیچیده‌تر نسبت به قرون و دوره‌های تاریخی-سیاسیِ پیشینِ خود دست‌و‌پنجه نرم می‌کند.
مشکلِ امروز پیش‌ روی جامعه ایران تنها این نیست که همچون گذشته از “جامعه‌ی مدنی”‌ بی‌نصیب مانده‌‌ است؛ بلکه معضلِ اساسی آن است بخشی از جامعه‌ی امروز ایران که_به واسطه آگاهیِ بیشتر یا در اختیار داشتن منابع اقتصادیِ قابل‌‌توجه_می‌تواند در حُکمِ جرقه‌های تشکیل جامعه مدنی در آینده و تحققِ این آرزوی تاریخی باشد، حالا به بدنه‌ی حاکمیتْ متصل و عملا به بازوهای آشکار و‌ پنهانِ بخش‌های مختلف قدرتِ سیاسی‌ تبدیل شده‌ است.

به زبانی‌ ساده‌تر، جامعه‌ی امروزِ ایران با داشته‌هایی تباه‌شده مواجه است که نداشته‌هایش را واضح‌تر از هر دوره‌ی تاریخیِ دیگر یادآور می‌شوند و متعاقبا امکانِ تحققِ هر دستاوردِ مهمِ سیاسی-اجتماعی را در آینده‌ای نزدیکْ بعید و بعیدتر می‌سازند.

منبع:پی.او.وی