بگذار بخوابم
خواب پایان زمان است
هرچند در چرخش باشد و کیلومترها , تکرار شوند
بگذار بخوابم
تحملی لبریزم
آنگاه که حقیقت را به مسلخ می برند
و هلهله ها , از حلقوم ظالم
در فضای جهالت می پیچد
بگذار بخوابم
چشمهایم پُر از ظلمت است
آنگاه که روشنی ,
به چاه ِدرد , حلقه آویز می شود
و گلوی عدالت , بریده
و چشمهای بخیل , مشک را می دَرَد
و تیغ را , به گردن بت نفس , می آویزد
بگذار بخوابم
آنگاه که حلقه های زنجیر
بر دست و پای راست قامتان , بوسه می زند
بگذار بخوابم
آنگاه که فرسنگها بیراهه و سنگلاخ
مسیر پرواز خونین بالان می شود
و شلاقها
برگرده ی اُسرا
خط ستم می کشد
و صورت طراوت , با چنگال خباثت
زخمی می شود
بگذار بخوابم
پنجره ی تفهیم بسته است
و اکسیژن ِآگاهی
در ازدهام اوهام , محو شده است
و اکنون جهل ِفراگیر
همه ی واجبات را
به تمسخر گرفته است
بی محتوایی و افزون طلبی
در صف اول , جلوه گری می کنند
و آنقدر شاخه ها پراکنده و همه گیرند
که نمی توان , فساد ریشه ها را دریافت
بگذار بخوابم
رنگهای تصنعی , دید حقیقی را کور کرده اند
و تاریکی , تنها رنگ واقعی ست
بستن پلکها , مرا به حقیقت جاری کشانده است
امروز , دیدن از ندیدن , بدتر است
برای من امروز شب است
کاش ,
حقیقت اینگونه تکه تکه نمی شد
دوباره باید , چاه ِدرد را حَفر کنم
تا بیگانه
ناله ام را نشنود.

کاربرانی که این مطلب را پسندیده اند :

کاربرانی که این مطلب را خوانده اند (3):

مدیر سایت

نسرین حسینی

مصطفی مروج همدانی

بستن فرم

سلام و درود

بسیار زیباست

سپاس از حضورتان

لذت بردم

شادکام باشید

در پناه خدا

این یک نقد است

ناحیه کاربری

ثبت نام در شعرپاک

کتابخانه

صور خیال در شعر فارسی

بیان و معانی

هنر مقدس

مکتب های ادبی

مشاهده تمام کتاب‌ها

سخن دل

باید که زیبایش کنم طاووس بی پر را
باید بیاندازم به زیر پایم این سر را

چیزی نمانده از پرنده های جسمی سرد
باید ببارم بر تنم پایان آذر را

کافر شدم وقتی که شد پر از خیانت عشق
باید بنوشم زهر صد ها جام کیفر را

تا گاوهای چاقِ دیگر را نبلعیده
باید که قربانی کنم این گاو لاغر را

قیصر کنار مردم نامرد خواهد مُرد
اینجا برادر میزند خنجر برادر را

باید تبر آورد وقتی که تناور شد
تیغی نمی بُرّد سر سبز صنوبر را

کشتی که پر شد مخزنش از اشک می ماند
باید به سمت این شناور برد بندر را

دشتی که شد گلخانه از گل های تزئینی
گم کرد جای لاله های سرخ پرپر را

دیگر حریف لشگر بربر نشد دیوار
باید که کند و چاه و خندق کرد سنگر را

در کشوری که رهبرش شد بیش از سرباز
باید که قربانی کند سرباز،رهبر را

وقتی که جاء الباطل از پهلوی حق افتاد
باید که باور کرد هر دنیای دیگر را

باید که پر از شوکران می کردم و سم تا
جانانه می خوردم شراب کام آخر را

اینجا کسی حرف مرا هرگز نمی فهمد
باید بگیرم گوشه ی دامان مادر را

« برهان جاوید »

تازه ترین نقدها