ابراهیم پویا شاعر کرمانشاهی

استاد زنده‌یاد “ابراهیم پویا” فرزند “قنبر”، شاعر، نویسنده، طنزپرداز و پژوهشگر، در سال ۱۳۳۴ خورشیدی، در کرمانشاه به دنیا آمد.
وی در سحرگاه روز چهارشنبه ۱۲ مرداد ۱۴۰۱ درگذشت و در قطعه‌ی هنرمندان باغ فردوس کرمانشاه به خاک سپرده شد.
او که بازنشسته‌ی صدا و سیمای مرکز استان کرمانشاه بود، علاوه بر شاعری، چند سالی به عنوان دبیر سرویس ادبی یکی از نشریات استانی به فعالیت پرداخت و صفحه «گلباخی»اش مخاطبان بسیاری داشت. برادرانش زنده یاد “منوچهر پویا” و “محمد پویایی” از شاعران طراز اول استان بوده و هستند.
از او دو مجموعه شعر به نام‌های “رایحه دوست” و “پیوند زخم و خاک” منتشر شده است.

▪نمونه‌ی شعر:
(۱)
…مثل یک عکسِ قدیمی در دلِ قابی سیاه
بر لب هر آشنایی، ای دریغا بوده‌ام
در به در در جستجوی نور می‌رفتم ولی
در شبِ دل، همره و همگامِ یلدا بوده‌ام…

(۲)
ماهیِ امواجِ نورم، تُنگ زندانِ من است
کاش می‌‌دیدم دوباره چشمه‌سارِ خویش را
…بس که یارانم به مسلخ‌گاهِ شب افکنده‌اند،
از شقایق سرخ‌تر بینم دیارِ خویش را

(۳)
چشمت مرا به میکده‌ی راز می‌برد
تا آسمانِ آبیِ شیراز می‌برد
تک بیتِ دلنشینِ قدت، این همیشه سبز،
شهرت زِ شاعرانِ غزل‌ساز می‌برد.

(۴)
…فصلی دگر رسید و لبِ شاعران زِ وهم،
مانده به بندِ کهنگیِ استعاره‌ها…
باید مدد کنیم که آتش به شب زنیم
کمتر نبوده‌ایم از این سنگِ خاره‌ها…

(۵)
به انتظار بهاران نشسته‌ای، بگرفت
گلوی سبزِ قناری، زِ سُرمه‌ی پاییز
دگر نمانده نشانی زِ حقﹾ حقِ منصور
بیا به یاد عزیزان، بهارِ من برخیز.

گردآوری و نگارش:
#زانا_کوردستانی