اندیشه کن

ای فروغ دیده از خشمِ نگار اندیشه کن
شادی دلبر دلا بر هر چه کار اندیشه کن
تو جوانمردی و  بر حالِ نزار اندیشه کن

ای دل از پست و بلند روزگار اندیشه کن
در برومندی ز قحطِ بَرگ و بار اندیشه کن

گو بر آن زهد ریایی  مالِ مردم  می بَرَد
بهرِ نانی آتش قهرِ الهی می خَرَد
شـادمان دیدم ورا، پهلوی مفلس می درَدَ!!

از  نسیمی دفتر ایام  بَر هم می‌خورد
از ورق گردانی لیل و نهار  اندیشه  کن

دیدی آن فواره را از یک رساندی تا به هفت؟
وان بنا بر اوج سر بُردی ز پولِ مُفتِ نفت؟
شد بناگه سرنگون، باغِ جنانت خشک و تفت

بَر لبِ بام خطر نتوان به خواِب امن رفت
ایمنی  خواهی؟ ز اوج  اعتبار اندیشه کن

نکته ها آموختم یاران ز گفتارِ همام
پخته ی دانش که از او پحته شد بسیار خام
بر فرازی بود و خوفی داشت از نام و مَقام

روی در نقصان گذارد ماه چون گردد تمام
چون شود لبریز جامت، از خمار اندیشه کن

گرچه باشد حضرتم مصداق رحمانِ الرحیم
بر فرو افتادگان باشد خداوندم کریم
دل میازار از خدا بر دل بیاور خوف و بیم

بویِ خون می‌آید از آزار دل های دو نیم
رحم کن بر جان خود، زین ذوالفقار اندیشه کن

کی تو را گفتم ریاضت پیشه کن ای نازنین
روی خود در بسته ای  ، درهای سخت و آهنین
گوش کن، طارق ز صائب نکته ای دارد !!  همین

گوشه‌ گیری درد سر بسیار  دارد در کمین
در محیط پُر شر و شور از کنار  اندیشه  کن

وای بر آن کس که نانِ مردمان را می بُرَد
یا برای نان به ناحق بی گناهی سَر بُرَد
شب نشینی کار او، دندانِ خلقی بشمُرَد

پشه با شب زنده داری خون مردم می خورد
صائب از آن زاهدِ شب زنده دار اندیشه کن

مخمس  با تضمین از غزل پر اندرز صائب تبریزی

18 اسفند 1392

توضیحی بر بیت آخر:
مصرع پایانی که شاعر از ترس انسانِ پلیدی که در زمان او ستم ها می کرده و متأسفانه به قول حضرت آیت الله بروجردی(ره) دزدی در لباس طلبه بوده است تخلص خود را در شعر نمی آورد تا جانش از شر آن مفسد در امان بماند و مصرع آخر را این چنین به پایان می رساند:
زینهار از آن زاهدِ شب زنده دار اندیشه کن