بود و نبود …..

*توجه:
مثنوی زیر یکی از سروده های جوششی ارادتمند است که آن را در تاریخ 24 دی ماه 1358 شمسی سروده ام و علاوه بر مطبوعات داخلی آن زمان در مجله ی جوانان امروز لس آنجلس هم چاپ شده است.در سی و هفتمین سالروز سرودن این مثنوی ، غمگنانه و خشمگین اعلام می کنم که متأسفانه ابیاتی از این سروده را ترانه سرایی که مقیم امریکاست با ابیاتی دیگر منطبق با آهنگ به نام خود منتشر کرده و گویی داریوش اقبالی هم آن را چندسال پیش خوانده است.دوستی می گفت طبق قانون کپی رایت من حق شکایت و دریافت غرامت و خسارت دارم اما گویا قانون  مذکور در کشور ما از هیچ سوی وبه هیچ روی رعایت نمی شود.علی ای حال از دوستان قانوندان استدعا می کنم اگر راههایی جهت  اعلام شکایت می شناسند دریغ نورزند….
________________________________
*بود و نبود….
____________
تا     که       بودیم         نبودیم       کسی
کشت    ما   را     غم       بی همنفسی

هیچ کس      با      دل      ما       یار   نبود
مونس     و      همدم     و    غمخوار نبود

پیر   و   برنا      و        زن      و       مرد دیار
نه    به      باطن   که به ظاهر     غمخوار

همه        با        داعیه ی         همدردی
چه گروهی       چه     به    معنا     فردی

گاه گاهی           که           محبت کردند
همه         آلوده ی          منّت        کردند

سینه ای   بود      و     سراسر    غم بود
دل     در   آن    غمکده  خوش محرم بود

چون        یتیمی      سرِ        راه افکنده
یوسفی      بود         به      چاه  افکنده

الغرض             زندگی                دنیایی
همه   محنت    ،   همه    جانفرسایی

طی شد     و     مرگ نه دلخواه رسید
تا     بیاریم       به      لب       آه   رسید

رخت  خود   شسته و ناشسته به در
جمله     بردیم      از این       دیر  دو در

تا      که     رفتیم    همه      یار شدند
خفته  ما     و      همه      بیدار  شدند

در شگفتم     من   از این مردم پست
مردم      زنده   کش       مرده  پرست

تا    که     هستید      به ذلّت بکشند
چه  به    ذلّت    چه   به منّت بکشند

تا     که هستی همه هستت ببرند
چون   که   مردی   سر دستت ببرند

ای شما     مرد  و  زن    و   پیر و جوان
که     مقیمید      به     اقصای    جهان

قدر     یکدیگر        اگر         نشناسید
عشق     را     رهبر    اگر   نشناسید

خاطر   آزار     به        هر     خاطره اید
خسر   الدنیا                   و  الآخره اید

پس    بیایید   در    این    تیره   مغاک
که    بسی   آینه دل   خفته به خاک

قدر   آیینه      بدانید    چو     هست
نه  در  آن وقت که افتاد   و شکست.