بیهوده سرایی ؛ « طنز تلخ »

                         « به نام خدا »
 

  ای دوست نخور غُصّه اگر قافیه تنگ است…

    بی قافیه هم شعرِ تو زیبا و قشنگ است

   شعرِ تو اگر ؛ بی در و پیکر شده بد نیست

     چون ؛ دورهٔ سالاریِ اشعارِ جَفَنگ است

 « بیهوده سرایی » شده یک سَبْک ، در این عهد…

بعضی به تو گویند که این سَبْکِ «فَرَنگ» است

      کیفیَّتِ اشعارِ تو ؛ در اصل ، مهم نیست .‌‌..

چون بر سرِ کمیَّتِ شعر است که جنگ است

     هر مُهمَل و موهوم ، که در لحظه ببافی…

   در جمع بگویند ؛ که شاعر چه زرنگ است !

      تولید بکن باز ، از امروز ، دو صد شعر…

     در عرصهٔ تولید ، مگر جایِ درنگ است ؟

       هر منتقدی ، نقد کُنَد ، شعرِ تو را باز …

    پاسخ بده با اخم که اینها همه «اَنگ» است

    بستند به نافَت همه «اُستاد» و تو خوشحال…

  گفتی که مرا ؛ هر که کُنَد نقد ، مَشَنگ است

    از شاعری و شعرِ کهن ، مانده چه بر جا ؟؟؟

  از دُرّ و گُهَر ، مانده به جا ؛ بیل و کلنگ است

     در شعرِ بزرگان ، نظری کن ، که ببینی …

   از یاوه سرودن ، نه تو را نام ، که ننگ است

      این تیغ ، فقط ، قاتلِ اشعارِ کهن نیست…

      بر پیکرِ هر شعرِ نُوین تیرِ خدنگ است!

    بیهوده نکن خسته خودت را تو در این راه…

     هم راه دراز است و هم پایِ تو لنگ است !

      شاعر که خمار است ، چه دارد که بگوید ؟

    وقتی که گرفتارِ ، دم و دود و سُرنگ است ؟!

      هرگز نرود میخِ تو « مهران » به دلِ سنگ…

     ایرادِ تو از میخ ؟ و یا ؛ سختیِ سنگ است !؟!.

                       « مهران اسدپور »