خروس ذبیح!

اگـــــــــــر چه در ادبیّــات نــــــــوگــــرا بــودم
تمــــام عمــــــر خــود امـا کهــــن ســــــرا بـــودم

بنــــــا بــــه خــواهــش اربـــاب زر نگفتــــم شعــر
بـــــــه فقــــر مــــزمـــــن از آن روی مبتلا بودم

اگــر چـــه خـــون دلـــم قـــــوت ، دائـــــم الاوقــــات
حــــــرام خـــــــوار نــه چــــون قـــوم اشقیــــا بودم

فقیـــر و بــاد بــــه دست و نــــــدار در همــــه عمـــر
گــــرسنــــه چشـــم و دل امـــا نـــه چون گــدا بودم

خــــداشنـــــاس و خــــداتـــــرس چـــــون پـــدر امــــا
نـــــه پیــــــــرو خــط بـــــاطل نــــه بــــــر خطا بودم

بــــه حــــج نــــرفتـــم و یــــک بــــــــار زائــــــر عتبــات
نبــــــــــودم ار چـــــــه از آن دائــــــــم البکــــا بودم

چــــرا؟ از آن کـــــه نمـــی خواستــــم یکی گـــویـــد
کـــه حقّـــــه بــــاز تـــریــــن مــــــــرد بــــــا ریـــا بودم

خوشم که جوجه ام اما نه چون خروس ، ذبیح
چــــه در زمــــان عــروســی چــــه در عــــــــزا بودم

همیشه همچــــو پــــدر مـــرعـــــی حلال و حرام
به هـــرچــه قسمت مــــن کـــرد «او» رضا بودم

نه پاچه خار و نه چُس خور چو شــــاعـــر مداح
نه کاســـه لیــــس چــو آن مــــــادح کــــذا بودم

چو مــــادحــــان صلــــه گیــــر پست و هـرجایی
کجا به مــــــدح و ثنـــــا نــــــزد کــــدخــــدا بودم

نه مـــرتــــشی و نه راشـــــی نه زیـر میــز بگیر
چــــو آن نشستــــه ی بــر مسنـــــد قضا بودم

نه همچو غــــــازی دیــــروز و قــــاضــی امروز
نشستــــه بـــر ســـر هر سفـــره ی غــذا بودم

بــــرای آن کــــه یکــــی بیضـــه اش ورم نکند
نه همچـــو مسجــدیــان دست بـــر دعــا بودم

ولی برای هــــزاران چو خــــود علیـــل المغـز
همیشـــــه طالب بهبــــود یــــــا شفـــــا بـودم

به گـــوش هــر کـــه در آزار مــــردمـــان کوشید
صدا نه ، نعــــره ی چــون رعـــــد جانگزا بودم

نمک بـــه زخـــــم کسی هـــم نریختم هـر چند
بــــه سهـــم خویش نــــه بــــر دردها دوا بودم

خوشم کــــه شــــاعـــر طنّــاز خــاکشیــر مـــزاج
نــــه در زمـــــان کهـــولـــت کــــز ابتــــدا بــودم

بـــرای وارث خــــــود شعـــــــر می گـــذارم ارث
کــــزیــــن متـــاع ، غنــی همچـو پادشا بودم

بـــه ســـر رسید مـــرا عمــــر و در جهــان شما
همیشــــه در کنــــف خـــوف یـــا رجــــا بــودم

من آن که«خوش عمل»شاعرم به گاه رحیل
خجـــل ز عائـــلـه ، شـــرمنــــده ی شما بودم.