خیانت صلح

سلام مرسی بسیار عالی وبه جا .چنین اشعاری باید سرلوحه دوستان باش با چنین محتوا وپیامی.دست مریزاد .با تمام تلخیش لذت بردم 

انگشتانم بالا بود 

دعا می کردند

سوزش زبانم  ستاره را  لیسید

  با چپق های  چاق…

سورچی ها  با ادب ترند

مردان آتشین دست…

گلّه های  طهارت شان  را یله می دادند!

واردک…

فاحشۀ نجیبی است که یک چشم دارد

تاریکی چشمانم، چند قدم برداشت

میدانم…

با لباسی از حریر سیز آمیخته در  شاخه های کاج

دوست میداری،

دامنت را پر از قند و نبات کنم 

اما فقط یک چشم دارم…

بازوانم آشکار نمی شوند 

موازنۀ سقوط!

درود ها و سلام خانم دادگر 

بداهه شد برای تقدیم به قلم پر احساس و صادقتان

با احترام و اردادت

رزاسس

درمیان بندهایت

جای خالی داری

شاید هم جاخالی!

تازیانه های خشم انسانِ مثلا…

متمدن!

و زخمه های جهلِِ انسانِ

گرفتار در مرداب عادت.

با زنجیری ستبر از جهل و خود باختگی

در برابر کوه خودشیفتگی و غرور آنان

که لگامش زده اند.

این دوقطبی شوم کی جام پایانی اش را خواهد نوشید؟

شاید آنگاه که فسیلم در موزه ای نشسته باشد!

#رضا_زمانیان_قوژدی

درودها بانو دادگر ارجمند

شعری به تمام بود این شعر که میهمان قلم شما بودم

شعری که رج به رج اش با فهم و شعور آراسته بود

ناله بیوه زنی بی دست و پا نبود

خرید ترحم هر بنی بشری نبود بر جان شعر

سراسر از جاده پر خطر زندگی سرود خوانده بود

از درد های پنهانش

ازجهل هائی که برای عاملان درد هورا می کشند

از گوش های کری که فزت و رب الکعبه علی را نشنیدن

حکایت گاهی حکایت کسی که خویش را بخواب زده

نمی توان بیدارش نمود چون نخوابیده و می خواهد بگوید خواب است

ای عجب که در  این میان آسیب پذیر ترین قشر زنان و کودکان این سر زمین هستند و گاهی ناخواسته چه جان سخت می شوند از کوره درد

زنده باد این قلم متعهد که اینگونه دمی به فکر فرو می برد چشم دل را

نویسان و شادکام باشید

درودها بانو دادگر گرامی

مثل همیشه تحسین برانگیز

سلام و درود 

دردم می گیرد 

وقتی می فهمم که نمی فهمم…

بله  مستانه ی عزیز ، شعر و شعور تو مرا به این روز انداخته است  .

در پناه خدا